Harusmuze #173 – angst onthult de angstige en verhult het gevreesde
commentaar
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgende Omwenteling 1alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling
Harusmuze #170 – maak van de weg een woonst en van de woonst een weg
commentaar
een locus amoenus is de stille kern van het woelige centrum in het tumultueuze midden van de eeuwige oorlog tussen plaats en tijd
de locus amoenus, de trope van de bekoorlijke plaats, het Eden dat meestal pas Eden is als het onbereikbaar is, de plaats die net dé plaats is omdat ze nergens is, nee, noch erger, het is zelfs nergens Nergens, is een opgediept verleden: de onmogelijke toekomst wordt beladen met alle projecties van het verleden, het moet al zowat een baarmoeder zijn wil het zelfs maar in de buurt komen, want alleen in de herinnering (of in de beschrijving) is het echt.
elke localiteit is een tekort aan plaats t. o. v. het verloren paradijs, elk moment is een verduren in het Buiten van het met verlangen beklede Binnen, elk moment is er teveel aan. de locus amoenus is, verwoord in de kwalificatie van de localiteit, in de pure hoedanigheid van plaats, het zinnebeeld in het exces van het bewustzijn van die plaats-zonder-tekort, de harige foef van het zijn, de Godin.
de bekoorlijkheid, de locus amoenis in haar temporele kwalificatie, in functie van de gedrevenheid (lat. ‘mino’: ‘ik drijf’, vgl. NL ‘mennen’) is de plaats die telt, die ‘er toe doet’, de som maakt, de plaats van het kapitale belang, de huurprijs van vermelde foef. in de beleving is de l. a. dan louter temporeel het moment van het orgasme waarvan de beleving onmogelijk is. LAIS, maar vraag niet wat er is.
aja: temporele kwalificatie stort altijd in tot loutere kwantificatie omdat elke kwalificatie een recursie is van het tellen met een teveel1de Kathedraal, recursief gedefinieerd als ‘een Kathedraal is een verzameling van allerlei aggregaten waarvan minstens er één een Kathedraal bevat’ is de paradoxale kwantitatieve generatie van het kwalitatieve: de Kathedraal verschilt van het eender welke door het in het tellen te laten verschillen van het eender welke: de kwalificatie telt zichzelf tot ze telt. net zo leeft het leven zolang het leeft. de instorting tot louter kwantiteit is in elke tijdsbestek (heden, verleden, toekomst, waargenomen duur, imaginaire eeuwigheid,…) een feit en genereert zo de kwaliteit, de dood ‘maakt’ het leven. omdat het telbare van in den beginne en alsmaar sneller vermeerdert dan het getelde: elk tellen produceert exces waarin de kwaliteit zich kan nestelen om in die hoedanigheid tot bewustzijn, tot subjectieve appreciatie van zichzelf te komen.
it has always been about the money, honey.
in de locus amoenus bevindt zich zo (gebeurt het Gebeuren in het gebeuren als) de kern, de oerzaak, het In-Ding van de Tweespalt, de eeuwige (re)flux tussen het tekort van de plaats en het teveel van de tijd
de locus amoenus van binnen bekeken met de waarnemende blik van het buiten, is de hel, de locus terribilis.
om aan deze durige oorlog te ontkomen kan de mens, zo lijkt het, enkel negatief ‘ontmensen‘, dehumanisering op de gekende wijzen: dood, gedrogeerde waanzin of onthechting als pad naar de verlichting, of positief op de nog ongekende paden naar de ‘verening’, de opheffing van de tweespalt, die misschien samenvallen met de eerder bewandelde en uitvoerig beschreven paden naar de mystieke verlichting maar dat hoeft niet zo te zijn.
de Kathedraal, recursief gedefinieerd als ‘een Kathedraal is een verzameling van allerlei aggregaten waarvan minstens er één een Kathedraal bevat’ is de paradoxale kwantitatieve generatie van het kwalitatieve: de Kathedraal verschilt van het eender welke door het in het tellen te laten verschillen van het eender welke: de kwalificatie telt zichzelf tot ze telt. net zo leeft het leven zolang het leeft. de instorting tot louter kwantiteit is in elke tijdsbestek (heden, verleden, toekomst, waargenomen duur, imaginaire eeuwigheid,…) een feit en genereert zo de kwaliteit, de dood ‘maakt’ het leven.
Quand l’allegresse aux entrailles créée De son desir du tout ressuscité, Doibt appaiser, comme ame recréée, Les passions de sa felicité, Se deffaict toute en la diversité, Et en l’ardeur de son contentement. Parquoy voulant tirer le sentement Hors du repos de consolation, Luy fourragé par l’esbahyssement, Umbre me rend de la confusion.
het ware geschenk is een gave die je nooit kan hebben, enkel doorgeven. wanneer je het geschenk ontvangt bestaat het krijgen ervan in het aanvaarden en het doorgeven ervan aan jezelf, die plaatsen in jouw gebeuren die de liefde ervan nodig hebben en aan de ander, want net als elektriciteit moet liefde kunnen stromen of je voelt ze niet. en zolang je jezelf de ontvangen liefde niet gunt, kan ze niet verder stromen, want dan ben je een soort weerstand.
de kunst van het geven bestaat er dan wellicht in om vooraleer je iets geeft het volledig zelf aanvaard te hebben als iets dat je nooit hebben kan, zodat je niets ervan nog nodig hebt en het naadloos kan laten aansluiten bij wat je ontvangen hebt, dat ook net zo vrij was van hebben, omdat je anders enkel wat narigheid kreeg waar je niks aan hebben kan.
de kunst van krijgen bestaat uit dankbaarheid niet voor wat je krijgt maar voor wat de ander heeft kunnen ontvangen en koesteren als iets dat kan gegeven worden, als een gave. jouw dankbaarheid is de appreciatie van de ander.
zolang wat je geeft van jou is in je hoofd, kan je het niet geven, want het geven kijkt enkel naar de ander om zichzelf te zien oplossen in het stralen van een samenkomst. alles wat je van jezelf geeft is brol, niet echt een geven, zegt de Harusmuze, maar een dumpen van dat waar je vanaf wil.
wat je echt geeft is waar je zelf nooit genoeg van kan krijgen omdat je het niet hebben wil maar enkel geven.
scève
embleem XLIII – L’Horologe- Motto: A mon labeur iour et nuict veille.
Me desaymant par la severité De mon estrange, & propre jugement, Qui me fait veoir, & estre en verité Non meritant si doulx soulagement, Comme celluy, dont pend l’abregement De mes travaulx me bienheurantz ma peine, Je m’extermine, & en si grande hayne De mes deffaultz j’aspire a la merveille D’un si hault bien, que d’une mesme alaine A mon labeur le jour, & la nuict veille.
het is volop lente dus de Harusmuze is weer verrassend zeker van haar stuk. wat wij ‘bewustzijn’ noemen, zo begint ze, is geen bewust zijn maar een gebeuren waarvan de existentie niet gesteld kan worden omdat elke vorm van ‘existentie’ louter een linguistische lus is, een loopje dat we nemen met het gebeuren: elk zijn valt bij de gedachte in de gedachte weg en ermee samen, er is geen grond voor het zijn, dus ook niet voor het ‘bewust zijn’ laat staan voor het ‘Zijn’ dat van het ‘Alles’ oorsprong zou zijn.
het besef daarvan zadelt ons op met het rottende lijk van god, een zijnskanker die al sinds Parmenides elke oncologische verbeelding tart.
het gebeuren dat wij dus ‘bewustzijn’ plegen te noemen is een kolken in een kolken, zo pogen wij de beweging dan taalkundig op te roepen in de breinen van onze schaarse lezertjes, die met hunne blinkende knietjes maar ook die met de treurende oogjes. het kolkende en bij lenteweer vrij onstuimige gebeuren dat des mensen is, is afhankelijk in haar intensiteit van de geboden inputs, en daar waar angst of ontzetting of gewoon kalmte, contemplatie of vertraging van de lichamelijke functies plaatsvindt in de mens lijkt het ons fel toe dat er slechts ‘bewustzijn’ is, iets hogers waaraan wij deel hebben, of naartoe vluchten in de weg van de angst naar het Zijn.
in beide gevallen evenwel is het ontspruiten van de kiemen van het Zijn die meteen al met de groengrijzige algen van de Nijd en het Spijt hoog oplaaien in de leegte hetzij in het midden van onze Angst, hetzij in de sereniteit van onze bezinning geheel en al onafwendbaar indien wij er niet in slagen om onze gedachten algeheel te laten verstenen, want enkel een steen heeft niet die behoefte aan compensatie voor een gebrek aan gebeuren daar de steen nog met het gebeuren zelf kan samenvallen, en dus nog niet in dergelijke mate onderhavig is aan de onstuitbare wetten van het Rot.
scève
Jà tout haultain en moy je me paonnois De ce, qu’Ammour l’avoit peu inciter: Mais seurement (a ce, que je congnois) Quand il me vint du bien feliciter, Et la promesse au long me reciter, Il me servit d’un tresfaulx Truchement. Que diray donc de cest abouchement, Que Lygurie, & Provence, & Venisse Ont veu (en vain) assembler richement Espaigne, France, & Italie, a Nice?
paonnois: letterlijk: ‘mij verpauwde’, pochen, zich sterk maken in
Le bon Nocher se monstre en la tempeste, Et le Souldart au seul conflict se proeuve: Aussi Amour sa gloire, & sa conqueste Par fermeté en inconstance esproeuve. Parquoy souvent en maintz lieux il me troeuve Ou audevant me presente un object Avec si doulx, & attrayant subject, Que ma pensée, a peu pres s’y transmue, Bien que ma foy, sans suyvre mon project, Cà, & là tourne, & point ne se remue.
in dit stadium van de schrijftijd van de Délie is Scève duidelijk met Pernette verwikkeld in een erotisch geladen epigrammenspel – het motto bij het embleem is ook niet geheel zonder inuendo – hoge bloei in deze serie, in schril contrast met de serie rond CCC
Tu celle fus, qui m’obligeas premiere En un seul corps a mille Creanciers: Tu celle fus, qui causas la lumiere, Dont mes souspirs furent les Encenciers. Mais vous, Souciz, prodigues despenciers De paix tranquille, & vie accoustumée, Meites la flambe en mon ame allumée, Par qui le Coeur souffre si grandz discordz, Qu’apres le feu estaincte la fumée Vivra le mal, avoir perdu le Corps.
Glorieux nom, glorieuse entreprinse En coeur Royal, hault siege de l’honneur, Luy feit combatre en si dure surprise L’hoir de Jason guidé par le bonheur. De palme aussi le juste Coronneur L’en à orné, durant qu’il à vescu. Car, se faisant de sa Patrie escu, Feit confesser a la Fame importune, Que celuy n’est, ny peult estre vaincu, Qui combat seul Ennemy, & Fortune.
L’hoir de Jason : Karel V, hoofd van de Orde van het Gulden Vlies le juste Coronneur : God escu: ‘schild’ Fortune: hier, zoals zo vaak, het noodlot
