Handen verlangen, vingers vertakken, de zanger lost op in zijn gezangen. Vingers begrijpen alleen wat ze pakken. Geen donk’re bui kan lang blijven hangen. Angst zoekt naar angst in de eigen rangen. De vingers verdelen viermaal het paar, handen verwijten zichzelf aan elkaar. Het hoofd zegt tenslotte ‘mij om het even’: zin gaat verloren in ’t kleinste gebaar, maar de dans zal de dans overleven.
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgendeOmwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgende Omwenteling 1alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling
iets dat je krijgt is een toename, groei van jouw individualiteit, jouw afzondering en een afname van jouw specificiteit, het unieke van jouw gebeuren in het Gebeuren. alleen door iets te geven, iets dat specifiek van jou is, waar jij waarde aan hebt gehecht, waar jij emotioneel bij betrokken bent, verhoog je wat er specifiek aan jou is in het Gebeuren, wat jij kan betekenen breidt zich dan uit, jouw licht schijnt voor de ander. krijgen doe je enkel wat de ander teveel heeft, meestal in ruil voor waar de ander gebrek aan heeft, tenzij het een geschenk is van een Kathedraalgangster die heel erg snode gemerkt heeft wat jouw behoefte is en daarvan zelfs afstand van zal doen als zij het niet echt te veel, maar ook niet absoluut nodig heeft.
Kathedraalgangsters* hebben dat nou eenmaal, die breiden hun specificiteit liever uit dan dat ze die ingeperkt zien: het zijn obstinate afgevers, koppige opgevers, infiltrerende weggevers, toonaangevende ingevers en virale uitgevers.
het individu dat jij bent, de ego, het ikje is het overschotje dat achterblijft als je sterft, de lege rol die je in de samenleving vervulde. men treurt niet om dat individu dan, maar om het specifieke van jouw invulling daarvan, hoe je lachte als je blij was omdat je iemand zag die je had gemist, het soort licht dat je gaf in de ogen van de ander.
het specifieke is tijdloos omdat het eenmalig is, eeuwig omdat het nooit meer terugkomt. het individu is nooit mooi zoals een kleur op zich niet mooi kan zijn: een kleur is mooi t.o.v. andere kleuren, een kleur op zich is een kleur, niet meer, zoals een ik op zich een ik is.
dat blauwe daar, van haar jurk tegen het oker van haar getaande huid, dat is mooi. en jij, nu je lacht omdat je net heel even dat unieke was dat je aan jezelf kon geven, voor altijd, in de woorden die je kreeg van mij, die nergens meer is.
*een Kathedraalgangster is de ster van een van de ontelbare gangen doorheen de Neue Kathedrale des erotischen Elends: aja, er zijn zoveel gangen als er bezoekers zijn en elke gang heeft haar ster. ’t Zijn gangsters, ja…
scève
Lors que Phebus de Thetys se depart, Apparoissant dessus nostre Orizon, Aux patientz apporte une grand’ part, Si non le tout, d’entiere guerison: Et amoindrit, aumoins, la languison, Et les douleurs, que la nuict leur augmente. Tout en ce point ma peine vehemente Se diminue au cler de sa presence: Et de mes maulx s’appaise la tourmente, Que me causoit l’obscur de son absence.
de NKdeE Bewegingsleer is een monistisch panbionisme dat de individualiteit slechts een secundaire realiteit toekent. het Echte is Eén en het ‘is’ niet, het gebeurt, het Leeft.
het Leven kent bewustzijn waaraan wij allen deel hebben: het Bewustzijn is geen Zijn maar een gebeuren in verbondenheid, of doorheen elke individualisering. daaruit volgt ook dat elke verankering van het bewuste in geïndividualiseerde aggregaten van verstoffelijkte intensiteiten (‘lichamen’) slechts van tijdelijke aard kan zijn: het bewuste moet beginnen, bloeien en sterven om de tijdsdimensie te ervaren, het leven kan zich pas als leven van zichzelf bewust zijn als het sterft. de dood is tijdservaring. de ziel is onsterfelijk, maar het is geen ikjesziel, het is ons aller ziel.
er gebeurt nergens een denken dat niet ‘verbonden’ is, dat geen ‘na’-denken of vermoeden is (pre-cognitie). een ego houdt zich in stand door niet zichzelf te zijn, door te verschillen, in de ‘différance’
elke individualisering is entropisch Rot, een verziekelijkte ontologisering: hoe meer ‘bewustzijn’ hoe erger het Rot. Een weekdier, een eencellige, een plant heeft een ‘hoger’ bewustzijn dan de mens, de evolutie is niet (enkel) een opgang : we dalen ook dieper af in het versterven.
de afgang is ook opgang natuurlijk, de weg naar boven, naar beneden is één en dezelfde. het Rot is slechts rotatie in de zich voortdurend omkerende toren van het roteren maar het is voor onze gezondheid wel het meest aangewezen perspectief.
scève
Sa vertu veult estre aymée, & servie, Et sainctement, & comme elle merite, Se captivant l’Ame toute asservie, Qui de son corps en fin se desherite: Lequel devient pour un si hault merite, Plus desseché, qu’en terre de Lemnos. Et luy estant jà reduict tous en os, N’est d’aultre bien, que d’espoir revestu. Je ne suis point pour ressembler Minos, Pourquoy ainsi, Dictymne, me fuis tu?
// the walls between us are built by greed, guilt and fear
scève
La Mort est pasle, & Cupido transi: La Parque aveugle, & l’enfant n’y voit point. Atropos tue, & nous prent sans mercy, L’archier occit, quand il luy vient a point. Par eux en fin chascun se troeuve poinct, Comme de poincte & l’un & l’autre tire. Mais, quant a moy, pour m’oster de martyre J’ayme trop mieulx a la Mort recourir. Car qui vers toy, ô Amour, se retire, Sans coeur ne peult a son besoing mourir.
Petit object esmeult grande puissance, Et peu de flamme attrait l’oeil de bien loing Que fera donc entiere congnoissance, Dont on ne peult se passer au besoing? Ainsi Honneur plus tost quicteroit soing, Plus tost au Temps sa Clepsidrecherroit, Plus tost le Nom sa trompette lairroit, Qu’en moy mourust ce bien, donc j’ay envie. Car, me taisant de toy on me verroit Oster l’esprit de ma vie a ma vie.
r1. esmeult: ‘wekt op, stimuleert’ r5. quicteroit: van quitter: ‘zou laten’ r7. lairroit: van laisser, ‘zou laten’
Le fer se laisse, & fourbir, & brunir, Pour se gaigner avec son lustre gloire: Ou mon travail ne me fait, qu’embrunir Ma foy passant en sa blancheur l’yvoire. Je contendrois par dessus la victoire: Mais hazardant hazard en mes malheurs, Las je me fais despouille a mes douleurs, Qui me perdantz, au perdre me demeurent, Me demeurantz seulement les couleurs De mes plaisirs, qui, me naissantz, me meurent.
de mand van de gedachten beschermt haar eigen duisternis en laat het licht niet graag toe. als het inzicht te fel doorbreekt begeven de gedachten het.
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgendeOmwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
scève
Ce lyen d’or, raiz de toy mon Soleil, Qui par le bras t’asservit Ame, & vie, Detient si fort avec la veue l’oeil, Que ma pensée il t’à toute ravie, Me demonstrant, certes, qu’il me convie A me stiller tout soubz ton habitude. Heureux service en libre servitude, Tu m’apprens donc estre trop plus de gloire, Souffrir pour une en sa mansuetude, Que d’avoir eu de toute aultre victoire.
