de concepten ‘eeuwigheid’ en ‘oneindigheid’ zijn enkel nodig voor ons begrip van plaats en tijd. het zijn plaatsvervangende benamingen, tautologieën van de fictieve opdeling van het tijd-plaats continuüm in de GeldRuimte. het zijn geen echte functies, ze doen niks anders dan ons gerust stellen, omdat de bewustzijnsvernauwing van het Zijn zodanig veel angst produceert dat ze dit soort negatieve projecties nodig heeft. het Zijn zonder het Niets van de eeuwigheid en de oneindigheid lijdt quasi ogenblikkelijk tot uiterst (auto)destructieve waanzin. zonder het Zijn, als je genezen bent van het Zijn, heb je geen eeuwigheid meer nodig, dan zit je er elk moment in, dan wordt de eeuwigheid het water voor de vis die je bent.
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgendeOmwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
invoer
Harusmuze #166 – het verbergt zich en verbergt zich niet: het is er niet, het zingt
Combien qu’a nous soit cause le Soleil Que toute chose est tresclerement veue: Ce neantmoins pour trop arrester l’oeil En sa splendeur lon [=l’on] pert soubdain la veue. Mon ame ainsi de son object pourveue De tous mes sens me rend abandonné, Comme si lors en moy tout estonné Semeles fust en presence ravie De son Amant de fouldre environné, Qui luy ostast par ses esclairs la vie.
voor de Neue Kathedrale des erotischen Elends, de kerk waarvan de Harusmuze spreekt, heeft iedereen een oeuvre, een levenswerk, aja, want iedereen is evenzeer auteur of knutselaar.
ons levenswerk verloopt breed genomen in vier fazen: in de lente is’t vertier, in de zomer plezier, in de herfst labeur en in de winter tja, sterk erotisch gekleurde ellende.
en: it all goes up in flies/files : heel uw oeuvre wordt na uw dood verbeurd verklaard en eigendom van de kerkfabriek.
aja è, meepakken kunt ge al dienen brol niet hoor…
scève
Ne du passé la recente memoyre, Ne du present la congneue evidence, Et du futur, aulcunesfoys notoyre, Ne peult en moy la sage providence: Car sur ma foy la paour fait residence, Paour, qu’on ne peult pour vice improperer. Car quand mon coeur pour vouloir prosperer Sur l’incertain d’ouy, & non se boute, Tousjours espere: & le trop esperer M’esmeult souvent le vacciller du doubte.
het ene dat het Ene is in onze gedachten, het Al, waartoe wij dan denken te willen behoren, of anders, gewoon: het ene als eenheid, het ene als dusdanig dat we dan laten samenvallen met het cijfer 1: we kunnen geen van die ‘dingen’ denken zonder meteen ook òf 1. de verdeling van het ene òf 2. het andere dat het niet-ene is (óf het andere dat anders is dan het ene als onderscheiden van het niet-ene dat enkel niet het ene zou zijn) òf 3. het tweede en het daaropvolgende te denken.
probeer het gerust ’s uit: de leegte van het Ene is rustgevend zelfs, net omdat je altijd er rond blijft denken in één van de aangegeven richtingen.
daarom zou je kunnen stellen dat we het ene enkel echt denken als het ene wanneer we er niet op bedacht zijn dat we het ene hanteren in onze gedachten: wanneer we zeggen dat iets of iemand of een gebeuren ‘goed’ is of ‘slecht’ of ‘warm’ of ‘stevig’: bij het toekennen van een kwaliteit denken we waarlijk het onverdeelde Ene dat nooit het andere is en ook nog niet het niet-ene, laat staan het tweede of het daaropvolgende.
immers: de kwaliteit die we toekennen is een zuiver geheel: als je iets een eigenschap toekent geef je de eigenschap altijd in haar geheel weg: je kan dat wel aangeven dat de eigenschap slechts ten dele van kracht/toepassing is op of geldt voor het voorwerp van de toekenning maar de eigenschap die je dan denkt is een rein, onverdeeld geheel waar er ook geen tweede van bestaat: je gebruikt de kwaliteit volkomen als eenheid van toekenning.
het tellen is dan uiteraard het recursief toekennen van de kwaliteit 1 aan het cijfer 1, als je telt doe je meestal geen grondslagenonderzoek naar de mathesis.
het Ene is wat dat betreft geheel gelijk aan het Zijn en de Dingen: alleen als het gebeurt, als je het weggeeft, ‘bestaat’ het en dat ‘bestaan’ is ongeveer even interessant als het bestaan van ‘wokkel’ als je een keer of twintig ‘wokkel’ hebt gezegd of gedacht (weerom: probeer het, als je het zegt ervaar je het sneller).
dus: weg met het Ene, geef het al gauw aan de ander…
scève
Pour la fraicheur Delie se dormoit Sur la fontaine, & l’Archier en personne, Qui dedans l’eau d’elle, que tant aymoit, Voit la figure, & aulcun mot ne sonne: Car en ce lieu sa mere il souspeçonne, Dont il se lance au fond pour la baiser. Hà, dy je lors, pour ma Dame appaiser, Tu pleures bien cest Amour en ces eaux, Et si ne plaings le mien, qui pour se ayser, Se pert du tout en ces deux miens ruysseaulx.
wanneer het ware en het schone samenvallen in het toeval van een moment, heerst er alom de voldoening, maar het voldane loopt, wanneer men zoekt het te verwoorden, over in de fictie van het voldaan zijn, en de voldoening zelf verdwijnt dan in het vullen dat reeds afgelopen is, ver voorbij het heersen dat een vorm is al van het voldaan zijn louter om zichzelf: aldus gaat elke verwoording van de voldoening voorbij aan het gebeuren dat men als voldoening of verlossing als bij toeval kan ervaren.
scève
Les rhetz dorez, dont Amour me detient Lyé, & pris soubz tes vermeilles roses, Desquelles l’un, & l’aultre relief tient Un ordre uny de tes perles encloses, M’ont captivé l’esprit, ou tu reposes Avecques moy, & ou tu me nourris Par doulx accueilz, & gracieux soubriz, Par sainctes moeurs, qui font evidamment Un Paradis a tous espritz marriz, Et au mien tristé un Enfer ardemment.
4. Un ordre uny de tes perles encloses : de perfecte tanden van Délie, een van de weinige keren dat Scève terugvalt op de Petrarcistische cliché’s
de NKdeE Bewegingsleer, in haar meer mystieke kronkelingen, hecht weinig waarde aan het individuele bewustzijn, zoals wij dat aan den lijve ondervinden. wat het ene denkt te zien is het ene, maar dan anders omdat elkeen anders kijkt naar hetzelfde en zichzelve niet herkennen kan in het zien dat door het ene heen gebeurt.
het meeste denken ‘op de markt’ rond zielen en dergelijke is ons dan ook wat het is: Brol, antropocentrische doekjes voor het bloeden en vermarkting van het denken met het oog op efficiënte exploitatie van de ‘zieleroerselen’ van de consument.
want als je dan die ander alles af ziet speuren en je ziet haar/hem/d’r ook in jou zichzelf niet zien, tja, sè, ach, weet dan dat het ene zelf zichzelf ook in jou aan het zoeken is, ook al ziet het er nooit zo uit, want mochten jullie ooit elkaar zien in het zien dat daar gebeurt, het zou geen zien meer zijn, maar louter gebeuren dat zich in elkaar verstrengelt, sneller dan het licht zodat het zien oplost in het Onmogelijke dat wij pogen denkbaar te maken.
toch niet bij leven en welzijn. maar waarom niet, zo vraagt gij misschien nog, wijzende naar al het leed dat wij met ieder delen? awel è:
’t zal u leren.
scève
Merveille n’est, Deesse de ma vie, Si en voyant tes singularitez Me croist tousjours, de plus en plus, l’envie A poursuyvir si grandes raritez. Je sçay asses, que noz disparitez (Non sans raison) feront esbahyr maints. Mais congnoissant soubz tes celestes mains Estre mon ame heureusement traictée, J’ay beaucoup plus de tes actes humains, Que liberté de tous tant souhaictée.
ik ben niet alleen geen Fransman, ik ben ook nog ’s Belg, dus het enige wat ik mij bij het begrip ‘nationaal monument’ kan voorstellen is Manneken Pis of het Atomium, en met alle respect voor die hemelse belgitudes: mijn gevoelens daarbij zijn eerder plattekens. Als er weer ’s een snotneus ons nationaal piemeltje van zijn sokkel haalt of als er hogere instanties het in hunne hoofden halen om de negen ballen te gaan opblinken lig ik, noch enig ander Belg daar echt wakker van.
we kunnen dus met grond stellen dat het begrip ‘nationaal monument’ voor mij steeds iets abstract blijft: ik kan er mij wel iets bij voorstellen, en mijn sympathie barstte los uit alle poriën in mijn dichterslijfke toen ik de vlammen zag uitslaan, het tere torentje kantelen en de verbijsterde treurnis op de gelaten der geshockeerde Fransen aanschouwde, maar het monument kennen en voelen als monument, als ‘mijn monument’: nope, sorry è.
dit is weer, zo dacht ik meteen bij die beelden – om bovenvermelde redenen niet echt aangeslagen in die mate dat het de gang van mijn immer voortwoekerende gedachten kon stelpen – dit is weer zo’n historisch keerpunt.
de Val van de Muur in Berlijn. 9/11. de Brand in de Kathedraal.
zo werkt immers ons op abstraheren ingestelde brein: bij het voorval dat volslagen onbegrijpelijk is, zoeken wij het voorval meteen te plaatsen in een reeks van het bekende, opdat wij er alsnog een betekenis aan zouden kunnen toekennen.
zodat het toch niet totaal zinloos is, was: een vonkske ergens op de grainier waar Quasimodo schuifelde, een kabelke dat zich bloot gaf aan een plaske daar en whoooosh daar gaat het monument.
aldus zien wij het gebeurde toch nog gevat in een verhaal, en wordt het zegbaar ook, we kennen het de tel toe van betekenis en vertellen het, herinneren de dag voortaan ook jaarlijks, zolang de aldus gegenereerde betekenis stand kan houden.
maar verder kan er nu hierover nog niets gezegd worden, het gebeuren is nog geen gebeurtenis, de plaats voor het spreken moet eerst nog worden gereinigd door de treurnis die ons met alle Fransen diep in onze harten treft.
Scèvezeef:
Amour plouroit, voire si tendrement, Qu’a larmoyer il esmeut ma Maistresse, Qui avec luy pleurant amerement, Se distiloit en larmes de destresse. Alors l’Enfant d’une esponge les presse, Et les reçoit: & sans vers moy se faindre, Voicy, dit il, pour ton ardeur estaindre: Et, ce disant, l’esponge me tendit. Mais la cuydant a mon besoing estraindre En lieu d’humeur flammes elle rendit.
(het effect van de tranen uit D301 – dit dizain stond destijds in hoog aanzien afgaande op de vermelding ervan in Art Poëtique françoys (1548) van T. Sebillet)
Morte esperance au giron de pitié, Mouroit le jour de ma fatalité, Si le lyen de si saincte amytié Ne m’eust restraint a immortalité: Non qu’en moy soit si haulte qualité, Que l’immortel d’elle se rassasie. Mais le grillet, jalouse fantasie, Qui sans cesser chante tout ce, qu’il cuyde, Et la pensée, & l’Ame ayant saisie, Me laisse vif a ma doulce homicide.
Bien fortuné celuy se pouvoit dire, Qui vint, affin qu’en voyant il vainquist: Mais plus grand heur le sort me deut ascrire, Qui tel souhaict inesperé m’acquit, Me submettant celle, qui me conquit A transformer son saulvage en humain. Non que ne soit trop plus, qu’a ce Romain, Mon chemin aspre, aussi de plus grand’ gloire. Car en vainquant tumber dessoubz sa main, M’a esté voye, & veue, & puis victoire.
Heel fortuinlijk kan hij zich wel noemen Die kwam, zodat hij zag en overwon Maar grootser uur moet ’t lot benoemen dat ik mij uit mijn wanhoop toch ontspon mij aan haar knechten die zo in mij kon de wildeman vervormen tot humaan.
Non tant me nuict ceste si longue absence Que mal me feit le bref departement. Car le present de l’heureuse presence Eust le futur deceu couvertement. Vous, ô haultz cieulx veites apertement, Qu’onques en moy ne pensay d’approcher Le bien, que j’ay tousjours eu sur tout cher: Aussi par vous la Fortune benigne Le me feit veoir, & presqu’au doigt toucher, M’en retirant, comme sans vous indigne.
Longue silence, ou je m’avainissoys Hors la memoyre & des Dieux, & des hommes, Fut le repos, ou je me nourrissoys Tout deschargé des amoureuses sommes. Mais, comme advient, quand a souhait nous sommes, De nostre bien la Fortune envieuse Trouble ma paix par troys lustres joyeuse, Renovellant ce mien feu ancien. Dont du grief mal l’Ame toute playeuse. Fait resonner le circuyt Plancien.
r. 7: par troys lustres joyeuse: dit gaf aanleiding tot veel speculatie rond de autobiografische inslag van de amoureuze perikelen beschreven in de dizains. veel van die speculatie berust op veronderstellingen omtrent de bewuste architectuur achter de Délie, maar men projecteert hier vaak het Petrarcaprogramma dat een levenslang herschrijven van de Canzonieri was met een bewuste intentionaliteit op het schrijfproces van Scève: de Délie was veel meer een lopend programma (relatief kortstondig ook 1535-1544) dat zich van de vorm (en het invullen daarvan met de faites du jour) als voorname drijfveer bediende. Ik heb zelf een vergelijkbare tijdsspanne met de vorm geleefd en de bewuste architecturen die men daar verondersteld zijn zelfs met de huidige middelen (geautomatiseerde tekstverwerking) quasi-onmogelijk r.10: le circuyt Plancien Lyon, naar Munatius Plancus, de Romeinse stichter van Lugdunum en gouverneur ervan ten tijde van Julius Caesar
