geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgende Omwenteling 1alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling
wanneer Herakleitos Pythagoras of (morgen) Homeros aanvalt, zal hij daarvoor zijn redenen wel gehad hebben. het valt moeilijk uit te maken wat precies die reden moet zijn geweest, het enige wat wij met zekerheid daarover nog kunnen achterhalen, is dat hij het nodig vond.
wanneer je het nodig vindt om de mening van anderen te bestrijden, geloof je niet in de kracht van je eigen betoog, denk je dat dat van iemand anders meer mensen zal overtuigen en dat men jouw ‘waarheid’ dreigt te gaan vergeten. of is het misschien omdat je dan niet het aanzien krijgt waarop je meent aanspraak te kunnen maken krachtens ‘jouw’ ‘ontdekking’ van die ‘waarheid’? gaat die andere met alle mooie mannen/vrouwen/engelen aan de haal?
de Harusmuze inviteert jou om daarover ’s na te denken voor je weer van leer trekt tegen al die imbecielen om je heen, die “maar niet willen snappen waar het hier in feite om gaat, dedju!”
de Harusmuze zegt niet dat het verkeerd is om de meningen van anderen te bestrijden, elkaar begrijpen begint met de verschillen in mening te erkennen en daarover te willen praten. de Harusmuze zegt enkel dat er voor elke invectieve actie een reden is die niet bij de ander ligt maar in jouw eigen ‘logos‘ besloten zit, in de eigen denkgewoontes, de gedachtegang die jij als ‘waar’ ervaart en die je derhalve ook met de intimiteit van je ‘ik’ hebt bekleed. als je aanvalt, heb jij (of jouw ‘project’) het nodig, dat er (elders) vernietigd wordt.
rest nog goed te zien wanneer een ‘evidente’ aanval wel degelijk een aanval is, en wanneer niet, enerzijds, en anderzijds wanneer een schijnbaar ‘zuiver’ betoog toch een verdoken vorm van aanval blijkt te zijn en de vele combinaties of verder rottende recursies van dat al-dan-niet-spelletje, dat helaas ook eigen is aan de menselijke communicatie.
elke betoog, hoe strikt rationeel ook, vertrekt (uiteindelijk) van een reële emotionele nood, anders zou het betoog geen energie hebben, zou het niet ‘uitgesproken’ raken. de steen zwijgt omdat een steen geen gelijk nodig heeft om steen te zijn.
deze aanval van Herakleitos tegen Pythagoras (“’t is de meester van de oplichters'”) wil wel degelijk een aanval zijn, denk ik. die van morgen tegen Homeros (‘ hij verdient het om met stokslagen van ’t concours geranseld te worden’ ) is meer een boutade die de verdienste van de ander (als meester-dichter) gebruikt om de eigen woorden kracht bij te zetten.
in andere gevallen zien we dat een schijnbaar invectie-neutraal opgebouwd glansrijk oeuvre dat enkel de eigen logica lijkt te volgen achteraf beschouwd veel weg heeft van een levenslange strijd tegen de positie van 1 specifieke Ander, een Gelijke maar dan één in het andere Kamp. zo zijn er wel wat paartjes te noemen in de creatieve geschiedenis. ik denk spontaan aan Shostakovich en Stalin, maar u kent er ongetwijfeld betere voorbeelden van…
scève
Le laboureur de sueur tout remply A son repos sur le soir se retire: Le Pelerin, son voyage accomply, Retourne en paix, & vers sa maison tire. Et toy, ô Rhosne, en fureur, & grand’ ire Tu viens courant des Alpes roidement Vers celle là, qui t’attend froidement, Pour en son sein tant doulx te recevoir. Et moy suant a ma fin grandement, Ne puis ne paix, ne repos d’elle avoir.
‘valse bescheidenheid’ omdat men als men beweert uit vrije wil te handelen men meestal valselijk voorwend te handelen naar een beredeneerde opinie die men zich gevormd zou hebben op basis van de beredeneerde opinies van anderen, terwijl iedereen goed genoeg weet dat iedereen quasi constant geheel lukraak en op goed gevoel wat aanmoddert volgens de ingeving van de dag en er daarbij prat op mag gaan omdat we dat allemaal doen dat we het toch altijd allemaal beter te weten want aja kijk ’s naar mij è gij onnozele stoethaspel en dat heb ik ja IK allemaal zelf geleerd è, och ja wat zou het en waar moeit ge u mee eigenlijk ’t is wel MIJN vrije wil è…
de Harusmuze van vandaag, het edict van het orakelprogramma, is niet meer maar ook niet minder dan een verdichting van haar input, een compressie.
programma’s gaan vaneigens heel erg digitaal om met het algoritme, de geabstraheerde beweging van de ‘compressie’: een compressie is ‘lossy’ of niet ‘lossy’, er gaan bij het verminderen van de bestandsgrootte, de quanta van de data, gegevens verloren of niet, waarbij ‘verloren gaan’ dan inhoudt dat de oorspronkelijke data op basis van het gecomprimeerde bestand niet meer kunnen worden ‘hersteld’ je kan op basis van het gecomprimeerde bestand alleen niet, op geen enkele wijze nog de exacte data van het oorspronkelijke bestand te weten komen.
zo’n lossy compressie is dus een zeer betekenisvolle ingreep, iets ‘ernstigs’, een destructieve daad, onherroepelijk. want wat gebeurt er ‘echt’ bij zo’n lossy compressie? wel, er is het compressiealgoritme dat is een geheel van compressieregels in het compressieprogramma en die regels bepalen hoe de data gecomprimeerd worden. een lossy ‘grafische’ compressiemethode zoals jpeg bijvoorbeeld, zal ernaar streven om de hoeveelheid data (eentjes en nullekens) efficiënt te verminderen maar met behoud van zoveel mogelijk ‘visuele’ informatie.
uiteraard is wat er al dan niet ‘visuele’ informatie is een louter menselijke aangelegenheid want andere ogen construeren een verschillend beeld op basis van dezelfde data, dus hier, op dit eigenste punt, ontwaren we een onmiskenbare maar toch voor menigeen verdoken lijkende humane inmenging in een verder geheel redelijke gang van zaken: de compressiealgoritmes zijn afgesteld op humane perceptie van wat er ‘visueel’ belangrijk is.
maar wat, liefste klikmuiskindertjes, is dat nou voor ons ‘visueel belangrijk’? is dat belang een vaststaand feit? vinden we niet eerder soms de exacte kleur belangrijker dan de leesbaarheid van de afgebeelde letter? en is ook niet onze perceptie zelf ‘gekleurd’ en misvormd door de ‘macht van de gewoonte’? edoch: het is gebeurd, de kwismaster heeft beslist: de jpeg-norm is de norm. weg met GIF, weg met Tiff weg met alle andere ‘conventies’ of ‘afspraken’ in de ‘grafische industrie’ omtrent het comprimeren van grafische bestanden: de JPEG is de de facto standaard voor de compressie van grafische bestanden.
de impact van dat ene algoritme die JPEG standaard op het geheel van de menselijke perceptie is onmogelijk te overschatten. want voortaan is alles wat er ‘echt’ is, wat we vaker zien dat het droezelige weer buiten, alles wat we zien is onderhevig aan de JPEG compressie. je kan er eigenlijk niet meer onderuit: de humane perceptie zelf is ‘gekleurd’ door dat algoritme, we denken op basis van wat we zien, ook, dus we denken in JPEG.
lieve vingervegertjes, wat is daarvan de onvermijdelijke conclusie? wel, het is simpel: al onze gedachten zijn sowieso al JPEG en dus ‘lossy’ dus, tja, ‘verloren’ zijn ze al , waarom zouden we dan nog de moeite nemen om ze anderszins te willen gaan ‘bewaren’.
alles wat we zien gaat onherroepelijk verloren.
en daarom natuurlijk, geeft onze lieve Harusmuze op deze dolle dinsdag ons allen de wijze raad mee dat schoonheid zien hetzelfde is als liefde geven, en mochten jullie dat niet helemaal begrijpen, lees dan de ‘decompressie’, de uitgepakte versie van deze spreuk die je bij de input terug kan vinden, alwaar ik ook een commentaar voorzien heb reeds, want het was een vrij drukke schrijfdag al vandaag, amaai…
En son habit tant humainement coincte, En son humain tant divinement sage, En son divin tant a vertu conjoincte, En sa vertu immortel personnage. Et si la Mort, quelque temps, pert son aage Pour derechef vivre immortellement, C’est qu’elle vive à vescu tellement, Que par trespas ne mourra desormais, Affin qu’au mal, qui croist journellement, Tousjours mourant je ne meure jamais.
Oeil Aquilin, qui tant osas souffrir Les rayz aiguz de celle clarté saincte, A qui Amour vaincu se vint offrir, Donc de ses traictz tu la veis toute ceincte, N’aperçoys tu, que de tes maulx enceincte, Elle te fait tant de larmes pleuvoir? Vueillent les Cieulx par un bening debvoir, Tes pleurs si grandz si largement deduire, Qu’elle les voye en un ruisseau movoir, Qui, murmurant, mes peines puisse dire.
r.1: Aquilin: van de arend geloofde men dat hij zonder schade in de zon kon kijken
