Haultain vouloir en si basse pensée, Haulte pensée en un si bas vouloir Ma voulenté ont en ce dispensée, Qu’elle ne peult, & si se deubt douloir. Pource souvent mettant a nonchaloir Espoir, ennuy, attente, & fascherie, Veult que le Coeur, bien qu’il soit fasché, rie Au goust du miel mes incitementz: Et que le mal par la peine cherie Soit trouvé Succre au fiel de mes tourmentz.
Les elementz entre eulx sont ennemys, Movantz tousjours continuelz discors: Et toutesfois se font ensemble amys Pour composer l’union de ce corps. Mais toy contraire aux naturelz accordz, Et a tout bien, que la Nature baille, En ceste mienne immortelle bataille Tu te rens doulce, & t’appaises soubdain: Et quand la paix a nous unir travaille, Tu t’esmeulx toute en guerre, & en desdain.
om de objectiviteit van de waarneming te redden ressorteert men, zo merken wij, nogal wel ’s tot de algehele dehumanisering van het perspectief, de rol, de positie, eender welke kwaliteit van de ‘waarnemer’. een ‘waarnemer’ kan dan een potlood zijn ten opzichte waarvan de hand van de spreker beweegt [neemt een Rovelli pose aan] maar in die opstelling is men dan nooit erg consequent want aja voor een potlood mag de spreker nog uren blijven kwebbelen over ‘snelheid’ en ‘lijnen’ en watalniet. welke betekenis heeft dan nog de vaststelling dat ‘iets’ zich enkel in bepaalde spectra ‘gedraagt’ als een ‘kwantumoppervlak’ als de definitie van een kwantumoppervlak een vergelijking blijkt te zijn die opgebouwd is uit ons begrip van 1 tot zover de stijgende massa van het kleiner wordende deeltje dat we hypothetisch opdelen zolang de cijfers toelaten dat er nog licht ontsnapt aan het hypothetische deeltje? het is discrete (korrelig), maar korrelig voor wie? en zijn die hypothetische deeltjes daadwerkelijk bouwstenen, is er een tijdsverloop nodig die dergelijke deeltjes doet ‘samenkomen’ tot hun huidige staat? is die tijdsduur groter of kleiner dan 14 miljard jaar? t.o.v. welke ‘waarnemer’? op een bepaald punt gaat ge toch het zijn van uw dingen moeten opgeven, of doet men dat al, maar is het enkel daar belangrijk en evident en niet meer als er in de ‘echte’ wereld mensen sterven omdat andere mensen hun dingen willen hebben omdat zij zo belangrijk ‘zijn’? ’t zal aan mij liggen. of aan mijn Harusmuzeke. ze wil trouwen vandaag, blijkbaar. wat is dat ‘trouwen’, voor een verbeeld orakel?
scève
Courantz les jours a declination Phoebus s’eschauffe en l’ardent Canicule. Plus croist en moy mon inflammation, Quand plus de moy ma vie se recule. Et jà (de loing,) courbe viellesse accule Celle verdeur, que je senty novelle. Ce neantmoins tousjours se renovelle Le mal, qui vient ma playe reunir. Ainsi (ô sort) l’esproeuve nous revelle Amour povoir les plus vieulx rejeunir.
