het Rot verdeelt het Ene. het verdeelde herneemt het ene als het eigene, noemt zichzelf het Ene en creëert zo het gebrek in het andere dat net hetzelfde doet op het moment dat de verdeling gebeurt.
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgendeOmwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
invoer
Harusmuze #164 – elke tweesprong begrenst en dwingt het verlangen tot een sprong uit de eenvoud
de vraag die wij ons stellen in de Gignemenologische theologie is niet ‘bestaat God?’ of ‘wat is God?‘ maar hoe gebeurt god, en hoe werkt de functie in de verziekte en ziekmakende Zijnsleer?
in het Neo-Kathedraalse wereldbeeld gebeurt een god (meestal: het concept is door de eeuwen heen op verschillende wijze ingevuld) als een ontologische pervertering van het negentropische effect van de wereldziel in de bewustzijnsbubbel van het humane denken.
hoe dat precies zit is object van voortschrijdend inzicht.
elkwegs: die ontologische bildung werkte echter louter op de drive van het fallocentrische streven naar hegemonie en dat pakt geen verf meer: god is dood, maar zijn lijk sterft nog een beetje.
veel van onze genotservaring wordt daarom nog quasi gedachteloos verbonden met nostalgische fantasieën rond het Verheven Lid, de al dan niet Vleselijke Eénwording en Wat Al Niet.
mensen die al wat verder gevorderd zijn in de Uitstrijk van het genderonderscheid hebben daar minder last van en treden op een minder omslachtige manier in contact met of overgave aan het wereldzielgebeuren. beter of slechter is dat niet, het is anders en erger (want verder gevorderd in de voortdurende devolutie).
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgendeOmwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
invoer
Harusmuze #161 – je moet van de eerste duik uit het nest geen dappere beslissing willen maken
P.o.H. #5 : He who desires but acts not, breeds pestilence.
geldt ook voor natuurwetten. een natuurwet is een verwoording van een wetmatigheid, een beschrijving van het gebeuren maar niet het gebeuren zelf. als de natuurwet-als-beschrijving geen verklarende kracht meer heeft verdwijnt ze vanzelf uit het zicht: de overtollige woorden vallen er dan af en als er van het geraamte nog wat bruikbaars rest stoot men daar later wel op.
Nature au Ciel, non Peripatetique, Mais trop plus digne a si doulce folie, Crea Amour sainctement phrenetique, Pour me remplir d’une melencolie Si plaisamment, que ceste qui me lye A la Vertu me pouvant consommer, Pour dignement par Raison renommer Le bien, du bien qui sans comparaison La monstre seule, ou je puisse estimer Nature, Amour, & Vertu, & Raison.
Quand j’apperceu au serain de ses yeulx L’air esclarcy de si longue tempeste, Jà tout empeinct au prouffit de mon mieulx, Comme un vainqueur d’honnorable conqueste, Je commençay a eslever la teste: Et lors le Lac de mes novelles joyes Restangna tout, voire dehors ses voyes Asses plus loing, qu’onques ne feit jadis. Dont mes pensers guidez par leurs Montjoyes, Se paonnoient tous en leur hault Paradis.
empeinct : “omgeven” Restangna : latinism, restagnare = overspoelen Montjoye : een erp, een markeringsheuveltje of hoop stenen ter nagedachtenis van iets of iemand Se paonnoient : ‘pauwen’ een neologisme ook toen, maar ’t staat wel al in de F-E dictionaire van Cotgrave (1673):
