Categorie: lyriek

juicht juichers
juicht luide en mede
zullen wij juichen.

hoera het verborgene het geluidsafval het warme deken
de vette rollade waarin het rode span- en strekvlees
het krachtdadige optreden
het inzetten der represailles

juicht juichers
juicht luide en mede
zullen wij juichen.

rechtlijnig is de orde van de straat
volle rekken zijn de orde van de winkel
en de orde van de pin-ups punaises
en in de orde is er de orde, de oude orde,
de nieuwe orde, de orde en uw orde
is de orde die uw woord verordent.

want de beker u is het woord
want het kolkende gif in de greppelzee is uw woord
want de kogel in het overtollige kinderhoofd is uw woord
want uw nijd is onstilbare honger
want uw nijd is onlesbare dorst

maar niet ik
want

het oord ik is neoplatoons en digitaal verworden
tot de worm geluid die u in de profielen wurmt
tot de plakken weerlicht dat u in mij faked en flasht
tot de strepen speeksel die u mij ondertongs verwekt.

mij eet u niet,
want mijn lichaam is reeds de nauwlettend uitgefreesde gang
van uw onstuitbare thanatische logos

mij drinkt u niet,
want mijn tot gelige zeik verteerde bloed zeikt al
uit de talloze rioolmonden in de stremmende zee
onder uw regentaat.

juicht juichers
juicht luide en mede
zullen wij juichen.

ik ben de vrouw in u die u dagelijks verkracht
en publiekelijk verbranden wil.
ik ben het kind in u dat u op staken spiest.
ik ben de mens in u die u verdelgen wil.

juicht juichers
juicht luide en mede
zullen wij juichen.

invoer (2018) – voor ‘finis mundi – level 2’

zij raakt, zo raakt ook haar de schouder bloot
zij spreekt, zo spreekt ook gras de voeten aan
zij lacht, zo licht schiet in de vijver los
zij raakt mij aan en zo krijgt zij haar naam

van haar is nergens nog herinnering
waar zij gebeurt, gebeurt verbijstering

de haarlok geeft de schouder haar bestaan
de voeten leggen streling uit aan gras
de vijver laat de zon zijn wreedheid zien
haar naam schrijft zij alleen bij volle maan

invoer (2018) – ‘voor finis mundi – level 2’

een weigering geen eind en geen begin
een aarzeling geheim er middenin
vernietiging een adem zonder zin
waarheen ik ging werd alles zonderling.

in golven golft het vlakke van de zee
in vlakken tijd de zon danst met haar mee.

het eind was van begin de weigering
geheim er middenin  haar aarzeling
haar adem was van zin vernietiging
en elk gebaar van haar zo zonderling.

invoer (2018) – voor ‘finis mundi – level 2’

volhardende, van liefde uit of weg
van walg, het einde ingesteld als spil
en kil de kracht benut van wat verstijft
ontwarrend uit verval de keer die blijft.

het wit? er drijven lelies op het rot.
het zwart? het echte zweert uit het genot.

rigoureus de polen dol doen lopen
vrank de emmer laten overlopen
vrij zich uit de welstand laten bannen
driest de driften duchtig doen vermannen.

invoer (2018) – voor ‘finis mundi – level 2’

over de Halys, de Kizil Irmak ik –
de helle helmt hoe ik holde hier
in het holst van de raaf. open

de horror leest

mij de horror toe in de hili van
en naar het ravenhart: de draad,
de schroef neerwaarts die duwt

met nijd de lust

in de darmen: het ketent mij
op een bed van wantsen en teken.
berucht, bekald, geruigd door

de baden loog

die heur haat mij baart, vóórt laat ik
mij banen het lege in tot in leegte ik
vergruis. hels herhaalt het vlak

het dalen dra

hoe zij najaden na om Hylas half
divien moordt en dolt en boort
met in mijn mond Maria vol van

maagdenmodder.

de vrede die wij weldra sluiten
is de oorlog van vergane lusten
en Melite lacht wijl de god weer

laf gaat lopen.

// uit ‘BEROER’, wijlen dv’s prequel op de
‘Allerhoogste Parabel van Tante Sizzle en het Verzetshoofd’ (Kessel-Lo 2031) waarin verhaalt wordt hoe Tante Sizzle Tante werd. Het werk wordt beschouwd als een laatste opflakkering van de Nederlandstalige metoo-epiek voor die ook in de parkingliteratuur verboden werd.

invoer (2018) – voor (finis mundi -level 2)