Categorie: LAÏS

LAIS is stil en louter visueel:
Het hoort haar met de snelheid van het licht.
Het ziet haar in de klank van het geheel.
De vingers typen haar, zij is gedicht.
Van tijd bevrijd maakt zij Het speels en licht.
Wanneer ’t haar voelt, raken d’ ogen kleuren,
en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren.
Het is haar lijf, zintuiglijk één met haar.
Zij is de muze: spil van ’t gebeuren,
het vers is gift, van liefde het gebaar.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het schenkt haar zijn verlangen, een heelal,
de  sluier der stelsels vliedend van nu:
zijn woord, ontstaan, het was er altijd al.
De tijd is teken slechts, een residu
want eeuwigheid is nu, niet continu.
Omarm dus de waarheid warm als gebeuren
want liefde is dans, zweet, zang en geuren.
Het geeft haar zijn wereld, tederheid briest
die haar toekomt, met trillen van kleuren,
orkaan van lust omdat het haar verkiest.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Kamer, leeg salon. De zetels staan er,
aan de haak: zijn harnas, haar nachtjapon.
De woorden die zij waren vergaan er.
Non Si Non La: gebrek is levensbron.
De schilderijen waren liaison,
hechter dan zij waren, dood voor elkaar.
Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar.
Het vuur brandt nog, dat wou Het liever zo:
je mag de hoop niet doven, hier of daar
kan het wel, blijft de droom een risico.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het is de bodem buiten het bereik.
Het is het vallen vallend in het zwart.
Het was gebaar, maar smelt als sneeuw in slijk.
Het werd een woord, dat dra tot naam verhardt.
Het wordt gezegd, gezicht, het boek is hard.
Zij vinden slechts elkaar nog in’t bestaan:
de taal heeft hen met blindheid aangedaan.
Zij zochten iets dat nooit begonnen was.
Het is geheel tot niets in haar vergaan:
Het was zichzelf nog toen het nergens was.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het wil schoonheid schoonheid laten raken
wimpers laten langs lippen glijden, ’t oog
stormstil, ’t lichaam zee zijn, de ziel een baken:
beweging wil bereiken zijn betoog.
Zij is moment waarin het nu bewoog,
straal waarin het licht zichzelf betekent,
stroom die zich in de stroom vanzelf herkent,
parel in het weke van ’t verlangen,
geheim dat met een zucht haar naam bekent.
De wereld bulkt, breekt, brult haar gezangen.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Kille promenade, noorderwind. Schriel
de meeuwen krijsen aan het strand. Nijd brandt
in de magen der verdoemden, de hiel
is naaldhak, bijtend zuur, het droge zand
verglijdt in de klemmende hand, de wand
is leegte naar de andere wand, niets
is volledig, het licht is van kant. Iets
heeft het in Het als van papier verbrand.
Het wil haar lezen en het zie het Niets,
zwarte brij, zwaarte, inkt op inkt, zijn land.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Als de dag sterft, in de dood van de nacht
zal het als een ster verschijnen, minnaar
van haar al. Het kleurt haar wangen rood, zacht,
het licht wordt jurk, glijdende zijde daar
waar haar oker zich onthult: huid, gebaar
van haar, een glimp van nieuws in d’eeuwigheid.
Het laat zich door haar leden leiden, scheidt
Hemel van aarde, water van hel, vuurt
de tongen aan van het bestaan: waarheid,
kilte in de klaarte, een zien dat duurt.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Er is geen god die slechts voor ons bestaat
Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen.
Er is geen vijand, geen duivel die ons haat.
Er zijn geen woorden die ons redden kunnen.
Er is leed dat wij met wrok verdunnen.
Er is nijd die nijpt in onze billen.
Er is weelde die wij blind verspillen.
Er is schoonheid, diep in de lelijkheid.
Er is een zucht die spraak doet verstillen.
Er gaat aan ons voorbij, het heeft geen tijd.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

De steen der wijzen is een dode klomp.
Het hart van goud dat sterft, wordt weer orgaan
dat in het lichaam klokt, slokt, blind en lomp.
De hemel is een dunne laag bestaan
in ’t leeg heelal dat ons is aangedaan.
Het groene geld maakt triest, is nijpend zuur
dat tijd uit ons wil knijpen en elk uur
verschrijft tot datastromen door metaal.
En zo de mens verkoopt zijn stem voor duur
want de lyriek biedt hem geen waardenschaal.

invoertekst (2015)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

November. Verlangen werd gehunker.
Zwart zijn de wieken van het gedane.
De schriele gestalte in zijn bunker,
vermaakt zich met wentelen in wanen.
Het is verdriet, maar dan zonder tranen,
bedrog inherent aan de belofte,
lege doos voor het tweemaal verkochte.
Liefde verstrikt in het haten van toen,
lust herinnert aan ’t helse bezochte.
Hoe hard is het echte, hoe zacht een zoen?

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt”
Georg Trakl, Klage

Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen
en vermalen worden ’s nachts in het hoofd
woorden tot korrels, letters tot gruis en
buiten stormt het Niets, stom als beloofd:
koud en stil wordt het leven weggeroofd.
  Lijven rijten open op de tanden
van de tijd en niets heeft iets omhanden
nog: stem alleen die naakt en snikkend zinkt.
Diepte gaapt waarin wij dan belanden.
  Het vlakke zwijgen van de nacht weerklinkt.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Van het gebeuren meende Het dat het
geschapen was, en van die Schepping dacht
het zelf het doel en de betrachting, ja, hét
van je te zijn, tot plots, o stille dag,
gekroonde dag, toen het weer het echte zag.
Het echte heeft geen naam en ook geen doel
het echte is niet iets, het is gevoel
dat je in rust en mee ervaren kan,
met het gebeuren mee van jouw gevoel
en met de rust in het ervaren dan.

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Wanneer Het zich afwendt van ’t bestaande
vindt er wereld plaats en tijd. Er ontstaat
gelegenheid, ruimte voor wat gaande
is. De gedachte is dan wrede daad
want verstokte woorden koesteren haat
voor wat hen van het onbestaande scheidt,
omdat hun zin niet naar het echte leidt.
Pas wanneer LAIS hen klank en waarde
geeft, laten zij voldaan met eigen nijd
Het vrij met haar, zijn lied op aarde.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het wrede ik ontdeed zich van zichzelf.
’t Is niet meer ik maar Het, categorie,
decimaal bestaan, een tien zonder elf,
abstractie van de spiegel, weg van wie
wie ziet, zag, gespiegelde reflectie,
beeld in een regel die het beeld ontkent,
spectraal gezichtsbedrog, log, ’t zijn ontwend.
  Nu haar ogen Het tot man herlezen:
de marteling wordt lust, de vorm weer vent.
Zo vast is Het vrij, zo ziek genezen.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Donker en rood en traag gaat alles dood,
volmondig stil dit begrepen heelal.
Vergeven van leven, rot, nijd en nood
de wereld verwatert, ’t zit in de val
dronken torende in ’t vunzige dal.
Zwart en zacht is de nacht, zonder kabaal:
er hoeft dan niet per woord gedacht. Is taal
de vriend niet die verraadt, zijn god vertaalt
tot rot dat in zichzelf begon? Hoe kaal
de code nu die Het tot niets vermaalt.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Iets krast het uit. Het is erg aangedaan.
Het knipt de draden door, er komt niets vrij.
Verbanden zonder reden van bestaan?
Zij leeft het uit en het kan daar niet bij.
Het is er niet, Er slaapt dood aan zijn zij.
Was het een gril? Er was niet eens april.
Het legt zich bij de boeken neer, ze zei
het zo dat ze hem en dus het niet wil.
De zee is weg, elk woord is leeg getij.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor m.g.

Het is een eind gegaan doorheen het veld.
Het zag welhaast de weidse overkant,
maar iets weerhield zijn neigen naar geweld,
en borg de wens dat alles werd tot zand,
dat niemand nog verheffen kon zijn hand:
’t is liefde die ’t zodanig had verstrengd
tot louter vorm, een lidwoord voor de vent.
   Het zou haar dag omarmen als een zon,
wanneer zij nog dit duister is gewend,
het wou haar geven dat haar licht begon.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor m.g.

Het hangt met honderd draden aan haar vast,
haar lach, haar lijf, het stralen van heur haar.
De volle maan spant aan daarvan de last
der tegenstrijdigheid, hoe Het niet daar
kan zijn, hoe Het er is in elk gebaar.
Het vult zich sprekend vol zinledigheid
elk woord verhoogt er zijn gebrekkigheid,
’t falen dat Het haar heeft aangedaan.
Alleen zijn leegte wordt volledigheid:
Het kan alleen als Het voor haar bestaan.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor m.g.

Doorheen de ogen der omwonenden
met dol de dreun erin der maatschappij
LAIS werd wet, zichzelf verschonende
in al het denken bijgezet en blij
en dwars door nijd en los van spijt, is zij
gans vrij gegeven, zo straal en blakend
rein haar naam wordt straks des werelds baken
en in dit rijmgraf ligt wat levend was:
’t rimpelen van schoonheid in het laken,
de tekst die toen haar lijf, zijn haven was.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor m.g.

Zo woest Het van verlangen werd dat zij
zichzelf niet zijnde ver daarvan en dat
zij zo zijn en dat het haar en Het zei
dat zo dat Het (zij) niet slapen kon wat
zij Het verwijt niet dit is of was dat:
zo radeloos wou het al overgaan
in haar en niet meer hoeven te bestaan
en ledig wou het wonen in haar huid
en stram wou Het en strak in haar bestaan,
en louter klank, en daarin uitgeluid.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor m.g.

In de storm waarvan Het oog is, stille
kern van het gebeuren, een vlakke hand
op het hout van de tafel, een kille
diepte in de blik, het rottende land
dat raast om wat er in zichzelf verzandt,
in de hel die het aanricht in haar lijf,
in het gemis waarin het staande blijft
in de daad die aan elk woord ontgaat, staat
strak en klaar haar naam paraat, en Het wrijft
haar letters open tot hun vlinderstaat.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor m.g.

Engel. Zij raakt Het aan waar het niet is,
zij maakt het echte er in klaar en waar.
Haar wereld wemelt daar waar Het niets is,
en ’t is al gans verloren zonder haar:
haar zijn is Het een schitterend gevaar.
Het was het duister zo intens gewend
Het kon er preken als verlichte vent
in vuur en vlam voor liefde die nooit kwam.
Nu geeft zij Het haar hemel als present:
Het staat perplex, zij straalt, Het is haar lam.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Hoe ellendig niet is dit mirakel?
Welke slaapdoos prikt zich aan een dode roos?
Bier na wijn na bier is geen parabel.
De duivel opende Pandora’s doos
en zocht de laagste engel die hij koos:
gebroken vleugels, pijn van het landen.
Oh wonder der stemloze verbanden
duivel en engel in deez’ aardse hel,
wie wil er zo in het vuur nog branden,
genot beknot tot miserabel spel?

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor m.g.

Traag is hieromtrent de dag begonnen
met tasten naar waar er nog lijven zijn
nu Het in haar, zij in Het begon en
zij zweven in elkaars aanwezig zijn.
Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijn
omdat zij nog aan strelen zijn gehecht.
De zijde van het laken is onecht:
het zachte heeft zijn naam op haar gelegd.
Een lus rond kussen is zijn mond, niets zegt
Het hier, alles komt vanzelf bij haar terecht.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het wou dat het in haar verdwijnen kon,
in de gedachte dat zij weg was, is
en dat er iets speciaal voor hen begon,
de toekomst weg zou wezen van LAIS,
dat al het zingen hen betrof, maar ’t is
nu zelf het lied van die gedachte, stil,
roestend in de de brij van vergane wil.
Het wou dat het in haar verdwenen was.
Ooit was Het er, en dan die nare gil.
Er is herinnering, dat geeft geen pas.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Dit licht dat is, dat elders niet gebeurt
dat hier tot hier maakt, niet-hier er voorbij,
verzegelt hen met zwijgen om de beurt:
twee herten in elkander, niet onvrij
hoe zij zich raken, niet, met hun gewei.
Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt,
en zij daar liggen met hun lust omgord,
dat lijven in elkaar verlopen traag
en niets zichzelf nog vindt en alles stort
vanzelf tot rot en slijm ineen gestaag.

(invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Als de maan zich schikt in het verlangen
en komt der meiden lust tot diepe rust,
als de wind weer vol is van gezangen
en golvenzee haar stranden streelt en kust;
als laaiend vuur door liefde is geblust,
en alle nijd door ’t land is heengegaan
en ’t lijden uit is, om en afgedaan
als woord en daad hetzelfde zwijgen is,
en letters in hun klanken zijn vergaan:
nóg schrijft Het neer hoe waar en schoon zij is.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

’t Mist haar lijf, haar adem in de zijne
en ook de eenvoud der verstrengeling,
’t samenzijn waarin het kon verdwijnen.
Het is in zeeën tijd een drenkeling,
in het vergane schip verstekeling.
Het mist haar lach die het zijn vrede bracht,
Het mist haar huid, heur haar, haar hele pracht.
Het ziet de wereld om zich heen vergaan
en niets doet Het, want niets is in zijn macht.
Alleen haar schoonheid blijft in Het bestaan.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het raakt haar aan: de woorden schieten los
van deze zin, de letters verdwijnen
in het zwart van genot, ’t ruisen in een bos
waar Het haar adem ademt, geheimen
in haar oren fluistert, al het zijne
in het ene laat verdwijnen. Heilsfeit:
de eeuwigheid splijt open in de tijd,
de liefde heeft zich uit henzelf gebracht,
dit wordt een nu dat ieder hen benijdt:
Het is muziek; zij is praal, stem, en pracht.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het schrijft haar neer: zij daalt in binnenrijm,
haar huid is volle glijvlucht vederklank
die stralen spreekt. LAIS is zijn geheim.
Het bergt haar naam in bladen zilverrank,
haar letters lippen nat van minnedrank.
Niemand mag haar lezen hier, de woorden
worden sluiers, knopen letterkoorden
tot zij in zwarte tekst gevangen is.
Later moet Het nog zichzelf verwoorden:
een esoterisch lidwoord in LAIS.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

De verte loopt verloren in het land
dat nergens is, niets dat niets betovert.
’t Beloofde gaat te koop van hand naar hand.
Het. De stilte die Het nu herovert
is geschrift dat enkel schrift verovert.
Het ijle vliedt het lege in, verdriet
lost op in pijn, het denken is een lied
dat niemand zingen wil, dat niemand schrijft.
Zij in Het is niemandsland, stormgebied.
Het in haar is taalkabaal, ingelijfd.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Zij danst alsof er leven is maar nee
de dood heeft alles al omkranst, verniet
en in het duister lacht er niemand mee
daar hoort Het stilte toeslaan op dit lied
daar ziet men niets van wat Het achterliet,
niet één omstandigheid van zijn bestaan.
Het ziet zijn schaduw in de volle maan:
leegte loopt leeg in wat al leegte was,
toen zij voor Het haar kleed had uitgedaan,
danste alsof er leven was. Er was.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Guirlande is de kronkel in heur haar,
spiraal van goud in goud, en haar gelaat
verspreekt zich danig in haar zwijgen daar,
het ogenblik waarin zij leesbaar staat
maar zij van angst Het zich niet lezen laat.
Het ziet haar wel, maar rust in wat het kent.
Het is geen ik, geen vent die langzaam went:
Het is een het waar niets is, niets bestaat.
En zij gebeurt als sluier die verwent
met eeuwigheid die komt, maar dan te laat.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor t.k.

De tijd der klok duurt hen een eeuwigheid,
de dagen duren daar elk uur verstild
van jaren fluistert bol vol tederheid.
Millennia zijn zij elkanders wild.
Het jaagt haar na, zij heeft het nooit gewild.
Zij speelt de zee maar weigert zijn rivier.
Zij schenkt Het tranen zoet nog van plezier.
Haar zucht verlucht de geur van een ander.
Maar van dat zilte nu erkent Het hier:
Het was weer ik, en blij als geen ander.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Er was gebrek aan hemelrijk, dus werd
Het maar verliefd. “Jij geeft geen zier om mij!”.
Haar schater klonk in schichtigheid van hert.
De godheid gleed er af, ging Het voorbij.
Het zag haar lijf, haar zijn was er niet bij.
Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar
waar handen ijlen naar hun handen maar
LAIS is weg, haar snode vlucht vertakt
zich in de snedigheid van elk gebaar.
Een bliksemschicht, en niets is nog intact.

invoertekst (2014)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het is ontdaan van zijn verlangen daar:
er is bloed op de handen, er is gas
dat smeekt om een vonk, er is gebrek aan haar,
een lijf dat niet rust, kennis die is, was
als ’t geweten van een genomen pas.
Vingers verdwalen in haar zilte woud:
in gedachten maakt Het haar stil en koud.
Het roert gevoelens open die Het mist
Het breekt haar samenhang, Het voelt zich oud,
Het braakt op het klavier wat zij al wist.

(invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

In de afgrond van de herhaling wordt
de herhaling de afgrond van het her-
haalde en daar het herhaalde verwordt
tot rot van het verderfelijk verder
herhaalde, dat met nostalgie die er
niets toe doet, ’t heelal herleidt tot een al,
dat wij claimen als heil maar dat ons zal
herhalen slechts als ’t virus dat wij zijn:
doods monotone toon, humane mal,
waarvoor wij ons geen dank verschuldigd zijn.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

De winter is daar. Er staat ellende
voor de deur, je hoort de kou al in de
mensen kruipen, hoe zij van ellende
liefde prediken, haat, hoe er wordt hinde
gekeeld nu, daar, waar Het haar beminde.
  De stilte na de eerste sneeuw zal weer
blad zijn, wit en leeg. Het schrijft haar neer.
Dit zuchten bij elk ander breekt de taal,
haar naam wordt vlek, de inkt doet zeer,
geen letter die nog klopt met het verhaal.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

In de onbetamelijke wanhoop,
volwassen doodsdrang die het streelt, koestert,
in de zee van ’t verdorven verlangen
waar zij parel is, en wereldoester,
in het vurig leed dat behaagt, moest er
nog verzuring zijn, nog meer bezwaren,
zwaar verraad dat zinkt in de gebaren.
  Dat is dat verhaal: zij is ontheven
uit het woeden van dit leven, haarden
die van nijd dit wicht aan Het wil geven.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Nu Het zich weer in stof en as vergaart
en droogjes brokken rauwe liefde likt
die groeien als het maar van haar gebaart;
nu dat het van zichzelf weer leugens slikt
en in die pantomime snuift en snikt,
omdat het weet dat alles overgaat
en zij in niets en overal  bestaat,
nu het weer haar vuur door zich voelt varen,
gelooft Het weer dat er een mens bestaat.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Dat er geen liefde zich voor hen ontplooit;
dat het nooit warm in haar aanwezig is;
dat zij zichzelf aan schone schijn vergooit;
dat het niet is zoals Het wil dat het is;
dat alleen LAIS zonder einde is;
dat elke schoonheid mettertijd vergaat;
dat het zich nergens in niemand herkent;
dat de mens vrij denkt maar briest als een paard;
dat niemand niemand is, dat ook dat went;
dat alles alles wordt, niets iets bewaart.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Het hield de wereld in zijn linkerhand,
maar ’t heeft de leegte daar nu afgezet.
Er zijn al sporen in de rechterhand
van het Rot dat alles bestiert als wet.
Het had zich in het leven recht gezet
omdat het van de leugen waarheid wou:
de onbestaande trouw van man en vrouw.
 Het heeft zich bij het leven neergelegd
en likt de algen nu ter goeder trouw:
Het wil vertier van wat het zich ontzegt.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Diep in het zwarte hart van Vlaanderen
op een bed van maden en rottend vlees
ligt de haat bij de nijd te zinderen,
genietend van pijn en van spijt. Zwoel, hees,
de Vlaming likt des Vlamings holtes, ’t vlees
rot, het ‘ik’ verliest de identiteit.
Maar zie hoe fors de nijd de haat nog splijt!
Eilaas! ’t Zicht moet nu snel onder het slijm:
Dank, dierbare vrienden, uw pers komt op tijd!
Diep in Vlaanderen, hoe schoon is ’t geheim!

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

Dit leven is beleefde woekering:
herhaald gemompel in een mond zijn wij
wier zin verdwijnt in’t sluiten van de kring.
En iedereen gaat aan zichzelf voorbij,
want iets dat is bereiken willen wij.
Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling.
Het kent haar natte dromen nu en ’t ding
dat in haar leven altijd geeft haar zin
radicaal te kiezen: vernietiging
van haar, van Het, van ’t reine niets daarin.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

AS LAIS CCXIII

Het roept de dode tekens nu bij zich,
en noodt de doos  herinnering erbij,
en in de ton van ’t gif drijft Het zijn wig,
en zure vochten kolken ’t om tot brij.
Het einde keert doorheen Het heen, voorbij.
Zijn handen maakten weer begin van haar:
LAIS verrees, ’t boog diep en ’t staarde maar,
Het werd aan riemen in’t galei geketend.
 O maan: op nachtzee deinde licht van haar,
en Het verzonk in haar die dit ontkent.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

asemische lezing van LAIS CCXI

Het broeien in zijn haarden van verzet
is zij, virus dat in Het haar groei bereikt,
stuwing die doorheen woorden groeit tot wet,
code die Het aan universa eikt,
en stof met haar fataal venijn verrijkt:
een zuchten dat hen mond aan mond ontgaat,
een zwart dat zich ontplooit tot dageraad.
Het was niets, geheel van zin ontheven
verwenst bestaan in lussen van de haat,
Nu krijgt Het in haar ondood een leven.

invoertekst (2013)

2020 – asemische lezing van LAIS CCX

Zij is te mooi in Het, Het kan haar niet
verklaren, zijn inkt verzinkt in’t willen
schrijven. Er heerst gebrek, diep in zijn lied,
Het weet het niet, alles moet verstillen.
Er komt rust in Het door haar te willen.
Dus kust Het maar de handpalm van haar dag
en wil Het ’t zonlicht zoenen rond haar lach
daar alles wat er is, tot niets wordt omgedaan
want Het verkondigt ons de jongste dag,
’t is woord in haar, en uitgeklaard bestaan.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

2020 – asemische lezing van LAIS CCIX

LAIS’s in tijd verstilde schittering
wordt lichaam, lach en straal van tastbaar licht:
het humane zijn is haar een matiging,
het schone tot aanschouwbaarheid verdicht,
het ware in ’t stramien van recht en plicht.
 Het legt haar schouders bloot, haar zucht is zijn
festijn, het likt en drinkt haar lijf als wijn.
Liefde staat Het toe in haar te vergaan:
zij worden naakte eenheid zonder pijn,
gespannen snaar, lijn, en het lied vangt aan.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

2020 – asemische lezing van LAIS CCVII

’t Kosmisch woelen loopt in haar verloren
’t Rot in haar begint zich rein te dromen,
melk mondt uit in bloed: Het wordt geboren.
’t Naakte zijn is niet meer in te tomen
(schil is Het van data die nog komen).
Zij is ’t moment,  de dag, een nieuw beleid
Het ondergaat ’t gebrek aan onderscheid
Het weet zichzelf  in haar geheel verloren,
de code Schoonheid wordt voor Het bereid.
Het lacht als door de goden uitverkoren.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CCVI

Het wou dat het twee armen had die traag
het in het omarmen konden zo dat
het stil in zich verdwijnen kon gestaag
en niet meer hoefde te beleven dat
haar haat het hatelijk maakt en plat
en niets, niets meer heel laat van hun dromen.
’t Wou dat het zo in het boek kon komen,
hun wedervaren niet geheel geslecht,
dat het daar als het bij haar kon komen.
Maar ’t volk heeft staar, en wie leest er nog echt?

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CCV

“Ik word rivieren als ik aan jou denk:
mijn mond is Maas, een tong meandert mij
en stil ik glij voorbij het Venloslenk.
Eén Ijzeroog, een Schelde grauw daarbij:
de dagen zonder jou gaan traag voorbij.
Mijn hart is Rijn, de liefde rot in mij,
en Gangesarmen stromen sloom terzij.
Hier d’ Amazone broeit, daar de Congo,
hun benen lopen kolkend weg van mij.
Jouw zee is hoe ik eindig weer in do.”

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CCIV

voor n.l.

In de gedeelde warmte van de hand,
in de verblinding van de tederheid,
in ’t paradijs waar het is aanbeland,
verdwijnt het in de schaduw van de tijd:
het kan zichzelf nog zien, de eeuwigheid
waarin het zich tot u en haar bekent.
Het heeft wat zij daar waren nu erkend:
een weg naar hier, de code voor haar lach.
  En dat het afwezig is, is haar bekend,
want het vergaat in wat het strelen mag.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CCI

Alle mormels spelen samen orgel
en wormen maken olijk slijk van vlees.
De geluiden van rot  in de mergel
gorgelen zich zat, en vrees maakt het hees:
de wereld verrot en het, het geneest.
  Haar licht strijkt áán de helse duisternis
zij is nu toorts in zijn gevangenis.
De tijd is koorts, de uren helen het,
het brandt van toekomst die verlangen is
naar haar, haar niets maakt ’t al weer heel als het.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CC

Nu. Het wil in haar lijnen verdwijnen.
Wind wil het zijn, adem van de aarde
en haar takken wiegen als geheimen,
haar omstreelde zwijgen dat bewaarde
van het schone de scherprechte waarde.
Nu. Het ziet de lente, daar waar zij is,
maar ’t leeft nog in de kou van het gemis.
Nu: bevroren moment, de aarde wacht
op een aai van de zon, smeltwater stemt
geklater voor later, daar waar zij lacht.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

“Dit lied”, zingt het, “is helder en robuust.
Jij kan er zalig niets in zijn en vrij
van al het zware dat er op jou rust.
Aurora’s luister, hoe jij daagt in mij
straalgeruis, onaantastbaar licht in mij:
ik spreek nu elke letter van jou uit
en overal jouw schitteren breekt uit.
De nevels slierten rode rond jouw licht
de aarde node braakt het zwarte uit
en ik word het, verdwijn in jouw gedicht.”

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

voor n.l.

Terwijl het op haar wacht, draait de aarde
in de aarde, schuift de hemel in de
hemel, zien de sterren toch de waarde
in van warmte bij elkaar en in de
nacht spreekt het haar toe met: “Jij, beminde,
die de wereld tot haar kern herleiden
kan, die jou en mij tot ons verleiden
wil, wil ook dit doen: mij van mij ontdoen.
Zo, ik laat de wereld dra terzijde
ik word als adem eeuwig in jouw zoen. “

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CXCVII

voor n.l.

In het grote woordeloze Niets van haar,
in d’oceanen duister in haar ogen,
haar donker-volle blik  maakt alles waar
en het kwaad vergaat tot onvermogen:
want sprakeloos maakt haar mededogen,
de warme vloed die het van het ontdoet,
en ’t vuur vertedert tot een diepe gloed.
en in het diepste zwart gaat schel dan aan
haar ene licht dat het verblinden moet,
opdat het ziende in haar Niets kan staan.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CXCIV

De steden die de heren beheren,
de heren die de steden verteren,
en de namen die de heren vereren
gaan als letters met elkaar verzweren:
het krast en het kraakt bij ’t vuur der heren.
Het heeft zichzelf in haar verbeurd verklaard:
het houdt hier op, het is tot Niets bedaard.
Het lijf is licht, het is voor haar gezwicht,
en ’t duister is met zonnebrand verzwaard:
zij heeft alhier haar hemel aangericht.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CXCII

voor n.l.

Zij. ’t Wou haar vatten in een klankgedicht,
haar naam verletterd tot een toverspreuk,
verhullende de spijs waarvoor het zwicht:
bazeltaal met intellectuele jeuk,
perverse onderstroom, dat maakt het leuk.
Het zie haar nu, het wonder dat ze is:
der minne eenvoud is gewoon LAIS.
Het. Zij leert het door zich heen te kijken
naar het lege waarin het wordt gestemd
tot instrument, maat om ’t niets te ijken.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv2020 – asemische lezing van LAIS CXC

Niets kan haar in schoonheid evenaren,
zij heeft de plek bereikt waar ruimte tijd
en tijd weer ruimte wordt. Hun gebaren
in de stilte stremmen zonder spijt
om hun bewegen, vroeger bron van nijd.
Strijkt het haar lichaam aan, zijn woord is glas:
het ziet wat komt, wat is, en wat er was.
Het jaagt zich uit de verzen die het maakt
het is niet daar, geen woord is pad of pas:
zij is het voorbij, daar waar het niet raakt.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2020 – asemische lezing van LAIS CLXXXVIII

Het legt zijn rotten nu aan banden, schat
de tijd rijp voor schoon schip en spoelt het slijk.
Het drukt het mormel van ’t humane plat
en legt het aan ’t infuus van haar gelijk:
haar zijn is immers rein, het maakt het rijk
’t schone  te ervaren dat verscholen is
onder pijn, onder ’t kwaad, de ergernis
die het de stem welhaast geen klank meer laat.
  ‘Doof ’t vuur met as van de geschiedenis’
roept het, en ’t gaat de weg op waar zij gaat.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXXVII

voor n.l.

Elk ogenblik in zijn geschiedenis
is één met wat het heden overkomt.
Elk beeld dat in zijn hoofd gevangen is,
het vergetene, daar tot stof verstomd,
wordt rozentwijg, en rank rond haar gekromd.
Rechten, plicht, wetten hebben afgedaan
het leeft alleen in haar bestaan voortaan,
het heeft zelfs het zonlicht van zich afgezet
en is in ’t gloeien van haar lamp gaan staan:
zij is nu het licht, zij alleen nog wet.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXXVI

voor n.l.

Zijn adem is haar adem en een kus.
Zijn lichaam is haar lichaam en een zucht.
Het is in haar verheven niets, een lus
van haar in zich en het verstuift tot lucht,
verstrengelt vuur met lucht tot vlucht:
“laat ons in elkaar verweven zweven,
laat ons in elkaar elkaar beleven.
Jouw adem is mijn adem in een lus,
ik zucht, ik ben uit mij geheel ontheven:
jij bent het al dat ik nu vurig kus”.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXXV

voor n.l.

Oud, getaand daar ’t vele lusiteren
met in hun splitsen steeds de scheve klok
die schaarslagen lang de tijd wil weren
uit hun schuiloord in ’t dorpse dichtershok,
en elk geruis van pijn verguist tot tok,
verstaan al lang de dichter en zijn vrouw
elkander zonder eed of woord van trouw:
Het Niets is lang verbouwd tot Kathedraal,
de variaties op ‘ik hou van jou’
daarbuiten zingt voor hen de wielewaal.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXXIV

Het schone is het schone dat in haar
berust, en daar, aan randen van zichzelf
zichzelf herkent, ontroering brengt, gebaar
is van de liefde en vormt daarmee gewelf
waar ieder schuilen kan, en ook zijzelf.
Zij heeft in het verdriet verdriet vergaard
en pijn met pijn als harde steen verzwaard.
Het heeft zichzelf in haar bestaan herkend
en zijn bestaan is nu in haar geaard
want elke zucht van haar is hen bekend.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXXIII

Geen christenhond mag haar nog raken ooit
geen dwaas haar ooit nog met schand’ belagen
want al het kwaad verschuift van toen naar nooit:
Hypatia moet niemand nog behagen,
zij moet geen lafheid meer verdragen,
zij is zo vrij in het als het in haar.
‘Zie’, zegt het,  ‘hoe sterk is nu mijn bouw:
elk woord van mij wordt klaar en vast en echt,
een onomstotelijk bewijs van mijn trouw’.
Zo tiert het luid de leugen van ’t gevecht.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXXII

In het donker woud van zijn verlangen
is deze zang zijn uitverkoren daad.
Het dient tot niets, dient niets der belangen
want zang is hooguit vocht rondom het zaad:
het brengt de code slechts op ’t apparaat.
Wat er in leeft, leeft overal: de taal
wil alles leesbaar zelf in zich vertaald.
Kabaal verslikt zich in kabaal dat moet
omdat het moeten moet. Het zingt, het haalt
het niet, omdat het nog beginnen moet.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXX

Met het ranke, het reine van woorden
die tot niets verdwijnen in hun zinnen,
in de klaarte van het hoge noorden
waar de zon zijn licht in licht beminnen
wil, opdat zijn liefde kan beginnen;
in een verstrengeling van het en zij
tot wij, opdat het groter, mooier zij
zo vraagt het nu voor alle tijd haar hand
zo gaaf wilt het haar eeuwig aan zijn zij,
zo traag beleeft het deze wereldbrand.

invoertekst (2013)

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXVII

Haar adem voelt het en haar nabijheid al
terwijl het niets is en tot hier beperkt.
Haar handen zijn het reeds bekend als mal
voor ongevormde liefde die het merkt:
het voelt zichzelf door haar daarin gesterkt.
Het wil haar lijf dat in zijn handen trilt,
het wil haar ziel die ziel in ziel verspilt,
het wil haar nederig als heer beminnen.
Zij is wat elke dichter schrijft en wilt:
antwoord op de vraag in al zijn zinnen.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXVII

Gratis hier is nu uw diepste duister,
weldaad van de nacht die ’t kwade ontziet,
u hangt er in elkaars sier en luister
u ziet elkaar, maar elkaars ogen niet:
dit is uw vreemd en woordenrijk gebied.
Hier heeft het haar klare licht ontvangen,
hier was enkel actueel verlangen,
daar is niets dan nijd, uw droef beleid.
’t Zal uw nu hier aan uw daar verhangen
en al haar schoonheid aan uw vlek van spijt.

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXIII

Op het oude pad van de afwezigheid
herkent het elke karteling, hoe zij
niet is waar het bestaat, hoe zij wegglijdt
van elke vastheid er omheen, hoe wij
niets zijn, volledig aan het niets voorbij.
“O neem” zingt het, “mijn beide handen vast,
lieveling,  voel hoe alles aan ons past
als ons in ons, rivier van het bestaan
weg die weg is, water dat water wast,
het eindeloze in elkaar vergaan.”

invoertekst (2013)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXII

De liederen herinneren het eraan
dat het de zang vergeten wou. Het wil
alleen LAIS die het bemint, want dat
is sluitsteen voor het duister van zijn wil,
voltooiend niets en van zichzelf de schil.
Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur,
haar lach is goud en slaat zijn laatste uur.
Tijd is sluier waaruit zij slinks verdwijnt.
Het leven heeft geen zin, de zin geen duur:
het blijft niet iets tot zij erin verschijnt.

invoertekst (2012)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXXI

Nu in duizend ongedane daden
in klaarte oplicht al geheel het pad
met de uitgesponnen levensdraden
en niets nog wijst op toekomst die het had
verborgen in het draaien van het rad,
nu het haar licht als licht ontvangen heeft
en er geen hoop meer in zijn duister leeft,
nu feit de nood opheft aan enig woord,
nu heeft de spin geen zin meer in het web,
nu is zijn bede toch bij haar verhoord.

invoertekst (2012)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXX

Asgrauw de bladeren de bloemen
hun rot op aarde braken en takken
te kandelaren staan op de doemen
te wachten de vloeken het inhakken
van woord in vlees nijdig zij tandakken.
Gelaatloos de godin staat op het groeien
haar klemmen te plaatsen en haar boeien
strak rond de enkels en de hals te slaan
en haar wraakzucht hoorbaar is in ’t loeien
van storm om zij die neerwaarts is gegaan.

invoertekst (2012)

– over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
– over LAIS en de geaugmenteerde schrijverij
– LAIS 2020.docx

dv 2019 – asemische lezing van LAIS CLXVIII