Categorie: LAÏS

LAIS is stil en louter visueel:
Het hoort haar met de snelheid van het licht.
Het ziet haar in de klank van het geheel.
De vingers typen haar, zij is gedicht.
Van tijd bevrijd maakt zij Het speels en licht.
Wanneer ’t haar voelt, raken d’ ogen kleuren,
en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren.
Het is haar lijf, zintuiglijk één met haar.
Zij is de muze: spil van ’t gebeuren,
het vers is gift, van liefde het gebaar.

invoertekst (2015)

Het schenkt haar zijn verlangen, een heelal,
de  sluier der stelsels vliedend van nu:
zijn woord, ontstaan, het was er altijd al.
De tijd is teken slechts, een residu
want eeuwigheid is nu, niet continu.
Omarm dus de waarheid warm als gebeuren
want liefde is dans, zweet, zang en geuren.
Het geeft haar zijn wereld, tederheid briest
die haar toekomt, met trillen van kleuren,
orkaan van lust omdat het haar verkiest.

invoertekst (2015)

Kamer, leeg salon. De zetels staan er,
aan de haak: zijn harnas, haar nachtjapon.
De woorden die zij waren vergaan er.
Non Si Non La: gebrek is levensbron.
De schilderijen waren liaison,
hechter dan zij waren, dood voor elkaar.
Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar.
Het vuur brandt nog, dat wou Het liever zo:
je mag de hoop niet doven, hier of daar
kan het wel, blijft de droom een risico.

invoertekst (2015)

Het is de bodem buiten het bereik.
Het is het vallen vallend in het zwart.
Het was gebaar, maar smelt als sneeuw in slijk.
Het werd een woord, dat dra tot naam verhardt.
Het wordt gezegd, gezicht, het boek is hard.
Zij vinden slechts elkaar nog in’t bestaan:
de taal heeft hen met blindheid aangedaan.
Zij zochten iets dat nooit begonnen was.
Het is geheel tot niets in haar vergaan:
Het was zichzelf nog toen het nergens was.

invoertekst (2015)

Het wil schoonheid schoonheid laten raken
wimpers laten langs lippen glijden, ’t oog
stormstil, ’t lichaam zee zijn, de ziel een baken:
beweging wil bereiken zijn betoog.
Zij is moment waarin het nu bewoog,
straal waarin het licht zichzelf betekent,
stroom die zich in de stroom vanzelf herkent,
parel in het weke van ’t verlangen,
geheim dat met een zucht haar naam bekent.
De wereld bulkt, breekt, brult haar gezangen.

invoertekst (2015)

Kille promenade, noorderwind. Schriel
de meeuwen krijsen aan het strand. Nijd brandt
in de magen der verdoemden, de hiel
is naaldhak, bijtend zuur, het droge zand
verglijdt in de klemmende hand, de wand
is leegte naar de andere wand, niets
is volledig, het licht is van kant. Iets
heeft het in Het als van papier verbrand.
Het wil haar lezen en het zie het Niets,
zwarte brij, zwaarte, inkt op inkt, zijn land.

invoertekst (2015)

Als de dag sterft, in de dood van de nacht
zal het als een ster verschijnen, minnaar
van haar al. Het kleurt haar wangen rood, zacht,
het licht wordt jurk, glijdende zijde daar
waar haar oker zich onthult: huid, gebaar
van haar, een glimp van nieuws in d’eeuwigheid.
Het laat zich door haar leden leiden, scheidt
Hemel van aarde, water van hel, vuurt
de tongen aan van het bestaan: waarheid,
kilte in de klaarte, een zien dat duurt.

invoertekst (2015)

Er is geen god die slechts voor ons bestaat
Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen.
Er is geen vijand, geen duivel die ons haat.
Er zijn geen woorden die ons redden kunnen.
Er is leed dat wij met wrok verdunnen.
Er is nijd die nijpt in onze billen.
Er is weelde die wij blind verspillen.
Er is schoonheid, diep in de lelijkheid.
Er is een zucht die spraak doet verstillen.
Er gaat aan ons voorbij, het heeft geen tijd.

invoertekst (2015)

De steen der wijzen is een dode klomp.
Het hart van goud dat sterft, wordt weer orgaan
dat in het lichaam klokt, slokt, blind en lomp.
De hemel is een dunne laag bestaan
in ’t leeg heelal dat ons is aangedaan.
Het groene geld maakt triest, is nijpend zuur
dat tijd uit ons wil knijpen en elk uur
verschrijft tot datastromen door metaal.
En zo de mens verkoopt zijn stem voor duur
want de lyriek biedt hem geen waardenschaal.

invoertekst (2015)

November. Verlangen werd gehunker.
Zwart zijn de wieken van het gedane.
De schriele gestalte in zijn bunker,
vermaakt zich met wentelen in wanen.
Het is verdriet, maar dan zonder tranen,
bedrog inherent aan de belofte,
lege doos voor het tweemaal verkochte.
Liefde verstrikt in het haten van toen,
lust herinnert aan ’t helse bezochte.
Hoe hard is het echte, hoe zacht een zoen?

invoertekst (2014)

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt”
Georg Trakl, Klage

Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen
en vermalen worden ’s nachts in het hoofd
woorden tot korrels, letters tot gruis en
buiten stormt het Niets, stom als beloofd:
koud en stil wordt het leven weggeroofd.
  Lijven rijten open op de tanden
van de tijd en niets heeft iets omhanden
nog: stem alleen die naakt en snikkend zinkt.
Diepte gaapt waarin wij dan belanden.
  Het vlakke zwijgen van de nacht weerklinkt.

invoertekst (2014)