‘stop dragging and learn how to float’ – Autodesk Sketch on tablet
suddENtity #5
Since when is desire friend? | Since when will it help? | Shall the pearl-diver ascend | Entangled in kelp?
Never once acted wisely | Towards life as a whole | Moved constantly most shyly | Around the real goal. My whole life is undersea | You spy just a breath
| Few bubbling spheres left of me | Long after this death.
NKdeE 2020 – Since when is desire friend? – Watercolor – A5NKdeE 2020 – ‘The Real Goal’ – Collage-pencil – A4
‘hoe meer ik reik, doe dieper ’t zwart’ – Autodesk Sketch
hoe meer ik bid, hoe meer gij zwijgt hoe meer ik schreeuw, hoe meer gij slaat hoe meer ik vlucht, hoe dichter gij mij naakt hoe meer ik mij onthecht, hoe meer gij hijgt hoe meer ik mij verliezen wil, hoe groter gij mij maakt
hoe meer ik reik, hoe dieper ’t zwart hoe meer ik zie, hoe minder licht gij zijt mijn zelf, dit aangezicht gij zijt mijn hemel en mijn hel, en ik ben u, gij bloedend hart.
suddENtity #4
text: Nicola Masciandaro – from ‘SuddEntity’ (ISBN-13: 978-1981952922- 2017) live electronics: NKdeE keyboard and Boss VT1 Voice Transformer and the VRT commentary box to the Ronde van Vlaanderen
Part of resist not evil | They don’t understand | Cheek of a slap uncivil | Stain cutting your hand.
I hate life and it hates me | We are all the rage | Performing our enmity | For none on this stage.
I have nothing to give you | You nothing to me | Except maybe one small true | Drop of sanity.
‘elke verbinding bevestigt de scheiding’ – Autodesk Sketch
in de solitude, die geen eenzaamheid is, geen gebrek maar een bewuste overgave aan de fundamentele eenzaamheid die nooit overwonnen of verdreven kan worden – iedereen sterft volstrekt alleen, maar ook in je denken of zelfs niet in je voelen kom je ooit uit de beperking van je individualiteit tenzij in de bevrijdende ontkenning ervan, maar dan ben jij jij niet meer, dan heb je gewoon het ik afgezet – in de solitude ontdek je al vrij snel dat elke band met de ander meteen een verwijdering inhoudt: anders zou je geen band hebben. het is het soort paradox dat moeilijk talig te denken is, ik bedoel je kan ‘m wel denken en vatten maar het blijft onwezenlijk, steriele kennis. (topo)grafisch is het veel makkelijker omdat je dan handelend denkt, met ons voornaamste denkapparaat, je handen. als je het tekent voer je het uit, en dan ‘begrijpt’ je systeem de beweging, hoe het gebeurt.
het besef hiervan, van het feit dat dit soort denken onlosmakelijk met de motoriek verbonden is, is een vreselijke hiaat in onze opvoeding en in onze cultuur. we zouden veel meer aankunnen van de kak die ons nog te wachten staat als we deze skills, deze ingebouwde conceptuele capaciteiten beter zouden leren gebruiken en ze ook bewust in onze interactie met de informaticamachines zouden gaan integreren. maar de militairen weten dat ongetwijfeld al wel.
NKdeE 2020- ‘I am you and you are me’ – Water colour – A5
als het afgrijselijke getemperd wordt door de kastijding van de rede als het afschuwelijke gematigd wordt door het zompe watten van de taal
als de onuitsprekelijke horror van het echte doorheen het lijden der tienduizenden uiteindelijk tot kille bries verzwakt de gelige flarden van het frêle denken
bereikt en plaatsneemt in de fel verziekte kwabben van het consumentenlijf dan raast het niet of blaast het niet dan zegt het pluf en plof en wat een bof
maar hoed u om ’t genot uw god te noemen en blijf toch beven bij het zwelgen van uw ik want daar komt reeds het beest van Troje aan om uw sap te likken terwijl u stikt in uw gesnik
text: Nicola Masciandaro – from ‘SuddEntity’ (ISBN-13: 978-1981952922- 2017) live electronics: NKdeE keyboard and Boss VT1 Voice Transformer voice & recording: dv artwork: NKdeE
text:
As long as I am not here | I might as well be | A way has nowhere to steer | No exile the sea.
I am you and you are me | That is simply true | Now we need the mystery | To show who is who.
Of course I am so stupid | As to want something | Only weight pulled by Cupid | Is one’s own damn string.
het is een droefte die de droefte is, moeder van de droefenis het is een rode regen die als stroop vanuit de ruimte op de hoofden glijdt het is een sneeuwvlok op de tong die als kroepoek eerst nijpen gaat en dan een gat brandt in de mond het is verdriet dat van vernietiging geniet omdat het dan pas schoonheid ziet het is het ijle lied dat op het eindrijm in jouw reutel wacht het is de stem die in het geuren van het zwijgen stinkt het is de vloek die uitspreekt hoe het werd genoemd het is geen virus meer dat in het sterven overleeft het is een puur verderf dat in het leven implodeert
alle lijfjes flitsen uit in een minuscule singuliere schicht er is geen oog meer dat het einde ziet de planeten vallen stil en vormen zwarte klomp de sterren vormen paar en klappen dicht de vorm ontwormt zich en verdwijnt
het is een droom en het ontwaakt pas als het weer begint
‘in de rode ruimte sterft het minnen uit in banen roet en stof’ – pastel op rood papier
suddENtity #2
text: Nicola Masciandaro – from ‘SuddEntity’ (ISBN-13: 978-1981952922- 2017) sound: NKdeE keyboard and audioFaag voice & recording: dv artwork: NKdeE
text:
The word that dropped from my tongue’s tip | And burned right through my chest | May it pass the door of your lip | And die inside your breast.
Send yourself on an errand | Never to return | Fall into the fire and | Don’t forget to burn.
This life is a special kind | Of inexistence | An irreplaceable find | Of perfect nonsense.
de walg van het rot toonde ons de weg van het rot; de angst voor het echte toont ons de weg naar het echte; maar wat zou het verdriet ons ooit nog kunnen leren?
in het verdriet verbindt de treurende de zielige beknotting tot het eigen ik met het eindeloze falen van de wereldziel.
men vloekt en draagt de eigen onmacht op aan wat zich niet eens benoemen laat, aan de afwezigheid die ooit het kind de opdracht gaf een naam te dragen die het niets benoemde, zware letters van royaal belang, eclatante onzin van de wieg tot aan het graf.
rauwe kreten onmachtsklank rond stille kernen van verbittering: zo valt de wereld in het klagen stil. een scheermes raakt dan bliksemsnel de opgespannen sjanker van de schuld:
dat men de pijn niet kon verhinderen, dat men de ander ook benoemde, dat men zichzelf niet kon behoeden, dat men faalde waar men enkel falen kan.
en in de rode vloed van de bevrijding vind men het deinen en het ebben van de troost, ziet men de gele velden van de eerlijkheid is er het flauwe licht en ook het ijle koorgezang dat aan de treurnis toch bestemming geeft want niets is het gebrek dat men niet heeft.
een klare traan wordt nog bekeken die de zilte wang der eenzaamheid verlaat en toch fonkelt al heel even, want in het kille rollen weg ervan vormt meedogenloos het rot alweer een nieuwe grot voor het genot.
like your sorrow, like your pain destruction has no throne, no heart or head annihilation does not lead to nothing it has no shape and least of all a cone destruction is destroying on its own
once you’re in there you are sorrow everywhere once it’s in you your pain is everywhere once it’s in there it is everywhere
NKdeE 2020 – ‘we will love you till the end of days’ – watercolour & chalks – A4
god was liefde
en toen ging de liefde weg van god en vergeefs met al zijn vuur en al zijn licht zocht god de liefde en hij kermde en kreunde en huilde want god wou god niet zijn daar het zo leeg was en lelijk in de donkere koude alleen
het niets werd hem te veel dus hij sprak ‘laat er licht zijn’
je komt naar mij
in al je zevenduizend talen
je oogt en wimpert, beent
en kliert er sprakeloos op los
elke haarpijl vol verhalen
elke porie poëzie
want op je huid wordt er gepareld
tussen god en venus en ba’aal
ik heb het allemaal al eens gehoord
een enkel woord heb ik ook zelf geschreven
maar als jouw lichaam sprekend voor mij staat,
krijg ik van pegasus de wieken en ik gooi
de kennis en de rotzooi overboord
in de kleurenzee van al jouw talen
als het oordeel van je elleboog
wil ik zwijgend en verzwegen
ook het ergste lijden ondergaan
langs het vlammen van je sterrenogen
op je rugje waar het zonlicht joelt
wil ik als slierten halleluja
ontdaan van alle droefte
in het reine zwart vergaan
als ik je zie zie ik ons staan
zonder zinnen vol behoefte
zonder nood aan al die liefde
zonder drang om te bestaan
no need
‘everything will slowly fade away’ – pastel on black paper – 245×345 mm (showing only the max. scan reach of my A4 scanner)
there is no need to hurry there is no need to be alarmed nothing bad will ever happen please sit down, enjoy your stay everything will only very slowly fade away
‘there is no need for any face where you are going’
never mind you don’t remember never mind you don’t recall never mind the stranger in the mirror never mind at all
there is no need for any name there is no need for pretty faces there is no need where you are going for anything at all.
over RUPAROT
hier komt iets van uitleg over het programma
ideas don’t matter dreams rot away into matter
epiloog
ik sta in jouw woestijn te branden
omdat god jouw lichaam naar mij stuurt
ik brand en kan wel blijven branden
want er komt hier niemand buiten jou
en jij zoekt god die mij doet branden.
dus sta ik hier maar wat te branden
als een oude braamstruik in de kou.
