161- le verbe n’est qu’un foetus – ZIJN
de Neue Kathedrale des erotische Elends is een proefproject van een programma dat programma’s aanmaakt.
ondersteunende, troostbiedende en sanerende (be)leefprogramma’s voor de (re)organisatie van de menselijke creativiteit.
begeleidende, therapeutische, stimulerende, zingevende auteursprogramma’s.
schrijf-leesprogramma’s (schrijven=lezen, iedereen is auteur).
humane programma’s.
wat is dat? neen: hoe gebeurt het?
de creatieve activiteit krijgt middels de programmering ritme, de I/O flow wordt adem.
de adem is de levensadem: het getij van expressie en regressie van het zelf, een zelf dat geleidelijk aan in de crea-tijd uitklaart, ontspant tot poort.
het werk wordt een open voortuin in de wereld aan het huis van het zelf, een thuis (kom thuis! zorg eerst voor uzelf!), een belevingsruimte.
de voortuin is een uitnodiging, niet tot het zelf als inhoud maar tot de poort, tot de activiteit : het spreekt de ander aan in haar nood om (er) iets (aan) te doen.
binnen in haar thuis zoekt het creatieve zelf verbinding met de overlevering, het reactiveert de adem, de flow van de ziel in de afgestorvenen, de voltooiden. het zelf is geen ik meer maar een het: het heeft zich van het nijdige ik onthecht.
onthecht, ontdaan van eigenbelang ontsluit het in haar thuis de schatten van het bewaarde, de humane kwaliteit.
deze ontsluiting is een lezing en de Lezing is telkens weer lezing van een graf, een occulte connectie met het onleefbare Buiten, transformatie van de morbide code naar actieve Stem, een schrijven van het Echte.
daar is niks mystieks aan, jij doet het hier en nu, terwijl je dit leest. het is louter een kwestie van taalgebruik, invalshoek.
lezen is altijd ook geloven dat je de schat van het Bewaarde ontsluit.
lezen is geloven dat jij het waard bent om betekenis te ontvangen.
elk lezen is re-ligie, een herstel van verbinding.
en elk lezen is een schrijven. jij bent ‘auteur’ van wat je leest, jij schrijft wat je leest weg in jouw lezing van de tekst, die vehikel is, code.
het zelf is (ook) een sterven van de ziel (Heraclitus) in de dissimulerende rede, het werk van de dodende Werkelijkheid.
de Ziel beweegt zich pijnlijk in het stramme van onze mortificerende realiteiten, onze koopwaar.
de wereldziel strandt en sterft in ons, spoelt aan op het zand in onze harten als potvis.
sterven is leven, net zoals lezen schrijven is, leven is de negatie van de negatie van het sterven.
de bloei van het werk is wat bloei altijd is: verleiding, geil, expressie van de wil tot copulatie, bevruchting, transmissie.
bloei is sowieso altijd transgressie van de geterritorialiseerde Werkelijkheid. bloei breekt uit het cocon van de realiteit, van het verkochte Rot. bloei breekt vrij uit de Brol.
buiten, in de voortuin nodigt het de ander uit, niet tot het zelf maar tot de verbinding, de poortwerking, de bezigheid, de adem van de wereldziel.
het heeft er geen belang bij wat u of wie dan ook doet met deze uitnodiging.
het wil niet overtuigen, het wil geen succes, het wil niets, het is louter beleving, exemplarisch actief, vegatatief onuitroeibaar, onooglijk flexibel als gras, viraal transmuteerbaar tot elke leef/sterf-omgeving.
het is het virus van de Vrije Lyriek.
en het individu lost op in de verbindingen die het faciliteert.
en het is als niemand dat het telt, een schrijven zonder naam, een lichaam zonder organen.
‘jamaar V… ‘ . ja maar wie?
alles van mij is al lang weg.
practisch is het simpel. je hoeft de lopende programma’s enkel te volgen, zoals bij een tv-serie waarvan je middenin seizoen 5 begint te kijken.
en ik hoop natuurlijk, als auteur van deze hoop erotische Ellende is dat mijn taak, dat het volgen overgaat in een deelname, een gebruik van de aangeboden programma’s.
want enkel bij gebruik wordt ook dit een doorgeefluik van het verlangen.
rev. dv@CED
Geef uw commentaar
Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties opteken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza
de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein
rev. dv@CGM
