Categorieën
lyriek

het moment (64)

[moment #64]

14 juli 2016. zon en maan staan in hun strak verband. asfalt is het verdunde zwart der hemelen. het spreekt staccato de namen uit die het droeg in de eerste van de drie waanzinstreden die het ter plaatse houden, het grote op en af en uit spel van de adem: uitademing met een stoer mannelijk gestotter, vervolgens een akelige slaak inwaarts tot de buik zich als een zwangere opspant en dan een geheel onzijdig met een koppig zwijgen zich vastklampen aan de oprijzende hoest op zoek naar het punt aan de zin.

maar het diepere braken komt niet los. de klank van hun lijven zit versleuteld onder de maag en lager dan de navel. de paringsknoop wil er niet uit. profaan te kakken gezet roept het ‘ben ik te min’ en alle poolse paarden in de burgerwei naast het treurhuis trappelen verwoed de afwezige stranden met echte regen om tot vunzig slijk. 

gelijk als gij is er niet één“, zo stiet het door het zomerbos, maar het kletsnatte brandhout wil geen vuur meer vatten op de stapel die het zich bereidde. het zal sterven in greppel bij nachte, zoals het een echte dronkaard past, zijn zwarte stank met witkalk ’s ochtends door de boer geblust.

zie daar de zon schiet door de wolken. een moment suprème alsof er ergens nog voeten een grond betraden, vingers vormen voelden. beneden waggelt het dorp en het zinkt weg in het omarmende duister van de bodemtroost. “bezet mijn rijk”, mompelt het pathetisch in de spiegel, “vergeef mijn tuin met heel je nijd, sproei de bloemen tot ze rossen van ’t vergif. afgunst, liefste, is op verdelging na de grootste motor van de kunst.

invoer 2016uitvoer 2020 (overschreven) – rev. dv@CFQ

over ‘HET MOMENT

Het prozagedicht van vandaag is uitvoer van het programma ‘HET MOMENT‘.

De invoer van ‘HET MOMENT’-programma is een genummerde serie teksten getiteld ‘moment‘ van 2015-2016 herwerkt tot lyrisch proza in 2020 en die teksten worden thans door het Gedicht van de Dag, het trage herschrijfprogramma van de NKdeE, publiek maar ‘in stilte’ herschreven.
De originele teksten worden daarbij overschreven, de restanten ervan bestempelt als ‘deprecated’ en geleidelijk van publieke lezing afgeschermd, in de vergetelheid geduwd, waar ze thuishoren.

Ik herlees en herschrijf deze ‘live’ getuigenis van het laatste stadium van mijn drankverslaving ondertussen als de getormenteerde aanloop, de troosteloze afgang naar een kantelpunt in mijzelf, een ommeslag die ik poog te relateren aan de ontzagwekkende globale transformatie die we nu m.i. mondiaal beleven en ondergaan. In hoeverre dat iets zinvols of bruikbaars oplevert, dat valt nog te bezien.

In mijn microwereldje plooi en perforeer ik voortdurend de tijd met mijn herschrijven en ik naai in deze reeks in stilte de mantel der liefde toe over mijn persoonlijk kantelpunt, en het eigen lijden dat daarmee gepaard ging. Voor mijzelf en het geheel van mijn schrijfwerk is het een therapeutische loutering, een sanering van de ondergrond en een traject waar ik voor mijzelf door moet.

Vrolijk word je er niet van, maar de goede afloop alleen al (ik vier straks mijn zesde jaar van volledige abstinentie) vermag het hopelijk om van deze afdaling naar de hel van het alcoholisme een positief, exemplarisch verhaal te maken. De grote boodschap van ‘HET MOMENT’ is, of wordt alleszins: hoe erg het ook wordt, met de nodige hulp geraak jij er uit. Kijk maar, het kán, en als het lukt is het zalig.

In dit stadium hebben de teksten weinig aandacht nodig, maar de methodes van mijn programmatie vereisen wel dat het schrijven op elk moment publiek beschikbaar moet zijn. Moge wat rot was aldus in de plooien van de tijd verdwijnen en zo straks alsnog voeding worden, gezonde aarde voor een nieuwe bloei.

links

dv 2020 – rev. dv@CHS

This website uses the awesome plugin.