journal intime #118

jt118 – les recoins de la perte – RANDWEG

‘heel de schrijverij is een zwijnenboel.’

misschien had hij dat niet mogen zeggen. of toch niet in druk achterlaten. je kan alles door het slijk halen, maar toch niet het schrijven zelf.

en toch blijft het verbazen. het ontzet. het wérkt.

in het denken komt de vernieuwing, dat wat we nodig hebben om verder te kunnen, blijkbaar via het lijden en de waanzin in de wereld. tussen de ‘gedreven kunstenaar’ en de van zin en rede beroofde lijder aan het onleefbare echte is er slechts sprake van een gradatieverschil met ergens in het midden een soort maatschappelijk gekoesterd membraan dat men al dan niet doorbreken mag of moet.

sommigen lijken in deze wereld gekomen zonder zelfs een membraan als beschermende grens, en lijden bijgevolg elke seconde, van bij hun geboorte, tot aan hun dood aan het echte dat zich slechts tijdelijk en mits grote inspanning bedwingen laat.
bovenop dat totaal on-communiceerbare lijden (niemand die er niet zelf aan lijdt, begrijpt het) dienen deze vervloekten ook nog ’s de voortdurende veroordeling van gans de maatschappij te ondergaan.
de ‘zotten’, de ‘waanzinnigen’, de ‘schizofrenen’, de ‘gemolenwiekten’: geen marteling blijft hen bespaard. en wee hun gebeente als ze het aandurven om te genezen.

omgekeerd, wanneer we de rede, waarvan onze ratio een humane afzwakking is, een redelijkheid waarmee wij onze realiteiten opbouwen, volledig tot in zijn verste consequenties zouden kunnen volgen, zoals heden middels de informatietechnologie meer en meer mogelijk wordt, lijdt die consequentie onherroepelijk tot de ‘waanzin’ van de zingeving zelf.
de realiteit die wij ons op- en inrichten, wordt zelf een waanzin die het ‘Buiten’ naar binnen loodst en dat Buiten is natuurlijk niets anders dan het Echte dat we middels de fictie van ons Zijn en de Dingen zo hardnekkig want noodgedwongen poogden buiten te houden.

zonder de fictie van onze realiteiten houden we het immers geen seconde uit, want dan worden we net als die ‘gemolenwiekten’ waarvan eerder sprake.

de digitalisering van onze samenlevingsvormen en gebruiken brengt ons dagelijks dichter bij die omslag van de realiteit, we voelen dat met z’n allen aan onze stressniveaus, aan de stijgende stinkende zeespiegel van onze angsten, die regelmatig al met volle zoutzure slokken over de wering onzer lippen slaat.
de realiteit slaat dadelijk nog om in een hyperrealiteit waarin het humane uitgewerkt zal zijn als virale verwezenlijking van het kosmische rot: de mens lijkt achter te blijven bij de voortrazende storm van de kwantificatie.

“OMG, misschien is het al wel gebeurd!“.

nu, nou, laat ons maar afwachten hoe dat werkelijk loopt.
feit is: Antonin Artaud was een dermate door de nood aan expressie van de wereldziel gekweld individu dat er van hemzelf uiteindelijk niets meer overbleef. dat zei hij zelf ook herhaaldelijk: Antonin Artaud is enkel de geschriften en het ’theater’ van Artaud, de mens Artaud was al vroeg opgelost, onbereikbaar verdwenen in de uithoeken van het eigen verlies. “Je suis celui qui connaît les recoins de la perte.”

maar de functie Artaud, dat waartoe de wereldziel hem aanwendde als expressie, om het maar ’s met wat oubollige, maar niet eens foute metaforen te zeggen, nestelde zich dus geheel in die geschriften, en vanuit de lezing ervan, die telkens een re-adaptatie aan de hedendaagse constituenten van de realiteiten inhoudt, werkt deze functie tot op de dag van vandaag onverminderd door.

dat heeft m.i. niks met ‘Kunst’ of met ‘Theater’, laat staan met ‘vernieuwing’ of ‘avant-garde’ te maken maar alles met de verhouding van het Echte tot onze realiteiten, met hoe ons voortschrijdend gebrek aan inzicht in onze ‘ware’ functie botst op de echte disfunctionaliteit van onze realiteitsficties, hoezeer die achter de feiten aanhollen en ons totaal weerloos maken tegen zelfs de meest pietluttige bedreigingen van onze soort…

want, o, was het maar dat de mensheid een geheel zinloos fait divers was in een volkomen materialistisch universum! wat een serene droom! welk een onverstoorbare zaligheid! de waarheid is duizendmaal gruwelijker dan deze kalmerende absurditeit die door sommige rationalisten als een toppunt van dapperheid wordt ingeschakeld. men zegt dan, met eigen walm de spiegel bewasemend, opdat ze het zelf toch niet zouden merken, dat “enkel zij de moed [hebben] om in de leegte te staren”.

dat soort jongetje (het zijn steevast jongetjes) plast dus in de broek mocht het poesje van de mevrouw van het Echte het slechts eenmaal toevallig in de oogjes kijken.

maar kom, soyons serieux, wanneer kunnen we dan stellen dat de functie Artaud als richtingaangevende besturing van de realiteitsproductie van de mens, onze post-feodale bewustzijnsfabriekjes en educatie-inrichtingetjes, wanneer is die functie uitgewerkt? wanneer zijn we eindelijk “verlost van Artaud”?

een exacte datum kunnen we niet opgeven, maar de dag dat het volledige oeuvre van Antonin Artaud adequaat in het Nederlands vertaald zal zijn, op die dag kunnen we er absoluut zeker van zijn dat zijn geschriften enkel nog amusementswaarde zullen hebben en/of van historisch belang blijven slechts voor de drie professoren humane wetenschappen die onder hun drietjes geheel publiek- en studentenloos de Laatste Leerstoel van hun Faculteit betwisten in een niet-aflatende riooluitval van uiterst briljante publicaties die enkel op hun eigen faculteitsservers te raadplegen zijn, die zij met ons belastingeld huren van een of ander schimmig maffiabedrijfje.

want geen enkel taalgebied ter wereld is meer wars van waarlijk bruikbare geschriften dan het zomp van onze teergeliefde Lage Landen. je krijgt hier waarlijk alles vertaald, geschreven, in luxebanden neergepleurd en met subsidies gepubliceerd zolang het maar totaal onschadelijk en vooral onbruikbaar is.

rev. dv@CGC

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: