journal intime #49

jt #49 – La parole est le point de génèse de la dégeneration – MA RA WI DA

voor Paul Klee is de Kunstenaar een demiurg die zijn wereld schept naar analogie met het Grote Voorbeeld. de kijker heeft dan ook niks in de pap te brokken. zelfs al legt hij zelf uit dat het kijken altijd een constructie is: de creatie vertrekt van een opwelling bij het genie (pre-creatie) die Hem tot expressie voert waarbij hij dan het werk schept (creatie) en uitvoert (post-creatie). want ook de cosmos ontstond in een punt om vervolgens in concentrische cirkels uit te deinen enzoverder enzovoort: Swedenborg, Blavatsky en Runge vormen de line-up van de less-than-usual suspects om de aloude Platoonse grotshit aan de man te brengen…

de eye-tracking technologie van heden ging zo’n twintig jaar geleden aan de slag met de oogwandeling van Klee. reclamemakers ontdekken dat je de oogbewegingen van de kijker actief kan exploiteren om je reclame efficiënter te maken. spelletjesmakers krijgen door dat je de info van de cam op laptops en foons als feedback kan betrekken in het spel en zo een veel ‘realistischer’ shoot ‘m up ervaring kan geven. Tobii, het zelfverklaarde leidinggevende bedrijf in deze branche, breidt de interface van Windows uit met hun oogvolgtechniek.

de klant is koning en de koning vervangt god op aarde dus laat iedereen maar zijn eigen wereld maken.
maar het werkt ook omgekeerd natuurlijk: de oogbewegingen verraden niet alleen de bewuste gedachten van de kijker ( in een interview vertelt de CEO van Tobii over een toepassing waarbij de oogbewegingen van schaakspelers laten zien welke zetten zij overwegen) maar vooral ook de oncontroleerbare impulsen van het individu: er zijn hilarische filmpjes waarbij de jongen in het spel niet naar de belangrijke clues kijkt maar steevast naar de borsten en billen van het hoofdpersonage. of het meisje naar wat anders. of de jongen naar hetzelfde als het meisje.
vaarwel ‘intieme’ gedachten.

op een geheel ander niveau kan je als creatief individu, wat ik met mijn myope, asemische tekenstijl vaak probeer te doen, een ‘open schrift’ gaan ontwikkelen waarbij de lezer/kijker zelf het ‘werk’ kan verder zetten: je reikt enkel een uitweg aan uit de voortdurende storm aan beelden, de visuele indoctrinatie waar iedereen heden onderworpen is. het oogmerk is daar dat van een sanering, een weldaad voor de geestelijke gezondheid van jezelf en de ander: je biedt jezelf en de ander een creatieve uitweg uit de hel van de dwingende betekenis, het Zijn en de Dingen.

de auteur als zorgverstrekker.

in het algemeen verschuift de auteursfunctie helemaal van ‘creator’ naar ‘facilitator’: je wordt als auteur meer een katalysator die anderen de kans biedt om te creëren.
om dat soort functie in kaart te brengen, zonder normaliserend te worden, om te willen begrijpen waar ik onbewust al heel de tijd mee bezig was, om het zoals Réquichot mij te laten leiden waar het heen wou, ben ik in 2004 met mijn ‘Kathedraal’ begonnen.

dat werk zal hopelijk altijd een open verhaal blijven, een warme uitnodiging voor anderen om na of naast of tegen mijn heerszuchtige neigingen in verder te zetten. mijn ambitie daarin is niet om mijn persoonlijk steentje in de rivier te hebben verlegd, zulks lijkt mij immers van een onbetamelijke pretentie.
mijn oogpunt was en is het om op te lossen in de stroom, zodat de stroom na mij echt ver-ander-d is, van de ander, vrij van mij. omdat de potentie om te kunnen geven je enige echte bezit is als individu, omdat je enkel als niemand telt, als niet-handelende expressie van het Gebeuren zelf.

je moet weten wat je nodig hebt. op het ogenblik dat ik de Kathedraal kan achterlaten, pas dan zal ik rust kennen, bevrijd van mijn vreselijke behoefte, mijn onweerstaanbare drang tot expressie, de woekerende plaag van de taal in mij.

(maar dat duurt nog wel effen, 34 jaar om precies te zijn. 😉 )