het zoent

paleis gebouwd met zonnestralen,
ruimte neemt de vorm aan van het ogenblik.
tijd gebeurt wanneer haar jurk naar huid verglijdt.

licht is berging van de duisternis.
zij is de muren van dit paradijs:
haar handen omarmen hun falen.

dochters met de gave van weelde,
hun teveel is haar aanwezigheid:
de brede lach die hun gelaat verblijdt.

o blanke bloem die in de wereld bloeit!
haar raken wil het niet. ’t speelt wind
die gaaf de baren zoent der bloemenzee.

invoertekst (2015)