Harusmuze #416

416 – angst maakt spektakel van de ondergang

hexagram 35 – 晉 (jìn) – “floreren”

invoer

https://dirkvekemans.be/2018/07/20/harusmuze-32-reconstructie/

commentaar dv@YHK

de mens en zijn rampenfilms, het blijft een koddig zicht.
het is misschien maar goed dat we voortaan weigeren onze kinderen nog degelijk geschiedenisonderwijs aan te bieden, want we leren er toch niks van.

de hang naar apocalyps, naar catastrofale Ondergang van Alles en Iedereen is ouder dan de oudste zondvloedrecursie. het Einde vervult ons met dusdanige genotssidderingen dat we het zelfs als een te koesteren Geheim bewaren in goed verstopte cryptische geschriften (een crypte, lieve klikmuiskindertjes, is een eerste aanzetje tot kerk diep geborgen in de pit van elke kathedraal, het is die plaats, de zgn. axus mundi, waar God de Vader wilde seks heeft gehad met Moeder Aarde, maar ssssjjjt, niet voortzeggen è).

de Angst voor het Einde is uiteraard een rechtstreeks gevolg van ons virale Zijnsdenken dat voortdurend heel het Gebeuren wil afmaken, killen tot een Ding, iets dat je kan hebben, of waarmee je Het kan doen.

angst vernauwt de beleving tot louter het einde, het maakt eigenlijk elke beleving van het Echte onmogelijk. nu, de toestand van het Rot waarin wij ons bevinden _is_ eigenlijk een voortdurende Ondergang, om het maar ’s ontologisch te zeggen zodat u het tenminste zou kunnen ‘begrijpen’

het heeft eigenlijk weinig zin om angst te hebben voor de ondergang, want we beleven die, hier en nu, en al zolang als onze geschiedenis duurt en tot we zullen uitgesidderd zijn Ergens in het Verre Nakende.

maar ja: het kleinste kind weet dat angst ‘irrationeel’ is, dat het niet ‘logisch’ werkt en dat het net daarom zo moeilijk is om iemand met angsten van die angsten te verlossen: wéten dat er niks gaat gebeuren als je dat plein oversteekt, heeft nog nooit iemand van agorafobie genezen.

en toch zouden we beter van onze catastrofe-angsten verlost raken, want het is namelijk zo dat deze angstvorm zoals elke angst zichzelf aanzwengelt: net zoals verlangen een productie van verlangen is, produceren ook de negatieve emoties voornamelijk zichzelf.

vandaar dat wij ook nooit door kunnen hebben dat de gevreesde ondergang al heel de tijd gewoon bezig is, want de angst staat een beleving daarvan niet toe: de voortdurende destructie van het Rot creëert het negatieve angstkader als bescherming tegen de waarneming van de achterliggende destructie zodat het psychisme (een moeilijk woord voor u en ik) een positieve beleving kan ontwikkelen, een kosmisch ‘happy hour’ waar alles wat het wil meteen verdubbeld wordt tot een verlangen van alles wat het wil en zo de nodige ‘propulsje’ creëert (cfr. Chicken Run, de Vlaamse versie -mijn denken is niet geheel te vatten als je die film niet kent).
in de beleving van dat verlangen ontstaat vervolgens de nodige ruimte waarin de angst voor de ondergang (het Einde van al het Verlangen) vrij spel heeft, en zo verder in de oneindige recursies van de bipolaire stoornis genaamd des Menschen Geest, waarbij de nood aan Angst regelmatig omslaat in doodsdrift, in autodestructie, in het (on)willekeurig aansturen op de eigen ondergang.

koddig, niet? wel het ware grappig, moest het niet zo zijn dat onze basale angsten en andere verslavingssymptomen aan het Zijn en de Dingen ons planetair nestje op dusdanige manier bevuilen dat de Apocalypsneurose ons op de rand van de planetaire suicide brengt: onze angst is dus self-fulfilling prophesy geworden, een profetisch denken dat zich op angstaanjagende wijze steeds sneller aan het waarmaken is.

paniek paniek paniek.

vlug, trek Het een plastic zak over het hoofd.

welja, de klimaatkwestie lijkt daar wat op: het is al bij al het minste kwaad, er vallen straks maar ettelijke honderdduizenden doden die we tien jaar geleden nog hadden kunnen vermijden, misschien als we die dan effectief zien vallen, straks, overmorgen ofzo want nu zijn het er nog maar enkele honderden per dag, die eertijds vermijdbare maar thans onafwendbare slachtoffers, dat we beginnen doorhebben dat het elk jaar dat we niks doen exponentieel stijgt, dat Nalatigheidscijfer van ons. de curve daarvan, daar is nog werk aan…

misschien ook niet. van de Oorlogscijfers hebben we ook niks geleerd. verandering bestaat er in dat we de ander belangrijker gaan vinden dan ons zelf. kunnen we dat? kan ik dat? geen idee, maar we gaan het hoe dan ook wel leren, denk ik, we zullen wel moeten, uiteindelijk.

allez ja ‘wij’: diegene die het overleven toch. sowieso zal onze toekomst de geschiedenis worden van het vergeten, want met het soort schuld waarmee we ons nu, vandaag en dagelijks meer en meer belasten kan niemand leven. zoals we nu ook het koloniale verleden zo lang mogelijk blijven vergeten.

we zitten immers met z’n allen in een en hetzelfde concentratiekamp, al van bij onze geboorte. niet als slachtoffer, maar als dader. buiten het kamp is er enkel de dood, vandaar dat iedereen daarbuiten er snel nog in wil. niks van, zeggen wij en we mosselen ze terug de zee in waar ze kunnen verzuipen, de loozers.

de concentratie stijgt, elke dag. en het kamp krimpt.