325 – het spreken hoort niet wat het zeggen wil
hexagram 7 – 師 (shī) – “leiden, volgen”
凡益之道 與時偕行
De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing
- Lees meer over het Harusmuzeprogramma
- Bekijk alle Harusmuzes
- Harusmuze Doc (oude versie)
invoer
https://dirkvekemans.be/2018/10/18/harusmuze-123/
commentaar
iemand die spreekt valt nagenoeg samen met wat er gezegd wordt als beweging, de motoriek van het spreken bij zichzelf en met het ontvangen van het effect van de geluidsgolven op de (gefantaseerde) toehoorder.
wat er rest aan aandacht wordt , zo lijkt het, volop gebruikt voor foutdetectie.
maar het spreken doorbreekt het zwijgen waarin er ook talig gedacht wordt en het innerlijke spreken staat mijlenver af van de ervaring van het gesprokene zelf in de gedaante van het gehoorde, het gecontroleerde en op het impact bij de aangesprokene geëvalueerde.
wat de spreker zeggen wou is ondertussen al herinnering en als dusdanig vervormt reeds door het herinneren: de woorden zijn al niet meer wat ze waren bij de gedachte toen de intentie om te spreken omsloeg in daadwerkelijk spreken.
een zee van tijd staat aldus steeds tussen ons en onze woorden. het spreken hoort niet wat het zeggen wil. zulks ‘bestaat’ immers ook enkel in de fictie van het Zijn en het woord als Ding.
het schrijven, dit hier, wat u leest, wekt dan wel de illusie dat die tussentijd met al haar complicaties vervangen kan worden door een eenduidig schrijven van het bedoelde woord, dat toch alleen maar zo gelezen kan worden, zoals het er staat. ik schrijf het nu en hier, u leest het daar en straks.
maar hoe ver zijn we dan wel niet verwijderd van het gesproken woord dat onmiddellijk in al haar lijvigheid de weerslag was van onze doorvoelde gedachte? ik zie niet wat u leest, of hoe. en mijn schrijven is geen spreken tot een lezer die niets hoort of ziet van mij. en zoals er nu en hier gelezen wordt, lijkt het vaak alsof men enkel leest wat men zelf al aan het zeggen is, onder ‘vrienden’.
zo blijft de taal in al haar veelzeggendheid een beloven van begrip dat nooit tot enig woord van waarheid komt. en dan hebben we sinds kort het chatten nog, dat van zowel het spreken als van het schrijven een getypte, haastige simulatie is…
scève
D’un magnanime, & haultain coeur procede
A tout gentil de donner en perdant:
Mesme qu’alors tant tout il se possede,
Que sien il est, tout aultre a soy rendant.
Et tu m’as veu, jà long temps, attendant
De ta pitié si commendable usure,
Que sans point faire a ta vertu injure,
Plus, que pour moy, pour toy je m’esvertue.
Et par se nom encor je t’en adjure,
Qui en mon coeur escript te perpetue.
