313 – ontdoe het denken eerst van het denken
–
de HARUSMUZE is een eigentijds orakel, een NKdeE schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing. het programma heeft 520 (?) orakelspreuken als uitvoer, maar die zijn zelf nog aan verandering onderhevig.
input
https://dirkvekemans.be/2018/10/30/harusmuze-1352/
commentaar
meer en meer ervaar ik de muzak of radio in open ruimtes als een ware marteling: het vergt concentratie, moeite om wat je hoort te negeren en wat bedoeld moge zijn als ‘gezelschap’ of ‘veraangenaming van het wachten’ is mij louter opdringerige bemoeizucht en hinderlijk lawaai.
ik zal graag stemmen op een partij die dit misbruik van onze luisterbereidheid aan banden legt en radicaal verbiedt.
het is immers in deze maatschappij al een hele klus om je in het denken te ontdoen van het overtollige. van de wieg af wordt ons ingeprent wat wij nodig hebben en wat ons deugd zou doen.
het riedeltje van dat gebod gaat in ons hoofd gans de dag door zoals we het hebben aangeleerd: “gij moet, gij wilt, gij haat en gij vervloekt. en bovenal: gij zult consumeren”. dat zijn zowat de ons opgelegde constanten in het denken dat wij ondergaan.
in het gezonde denken, een praktijk die ons helaas niet meer op school wordt aangeleerd, zullen wij ons eerst en vooral van deze constanten dienen te ontdoen.
wanneer wij denken, denken wij, niet meer dan dat.
wij moeten niets, want wij zijn denkende.
wij willen niets, want wij zijn denkende.
wij haten niets want wij zijn denkende.
wij vervloeken niets, want wij zijn denkende.
wij denken, dus wij gebeuren.
ons denken is niet iets, het gebeurt.
aldus is in zeven korte stappen geheel ons denken bevrijdt van het overtollige.
vervolgens kunnen wij overgaan tot de oefening van de dag in onze gezonde praktijk van het denken. want zonder dagelijkse oefening verziekt binnen de kortste keren elke praktijk van het denken.
scève
Grace, & Vertu en mon coeur enflammerent
Si haultz desirs, & si pudiquement,
Qu’en un sainct feu ensemble ilz s’allumerent,
Pour estre veu de tous publiquement,
Duquel l’ardeur si moins iniquement
Et Coeur, & Corps jusqu’aux mouelles gaste,
D’un penser chaste en sorte je l’appaste
Pour antidote, & qui peult secourir,
Que bien souvent ma Cruelle se haste,
Playant mon coeur, d’un soubris le guerir.