//de brand als keerpunt (detailopname ±1950 – ±2080)
302 – de abstractie abstraheert de abstractie tot ze concreet genoeg lijkt. de toepassing ook.
hexagram 59 – 渙 – HUAN – ‘oplossen’
Lees over het Harusmuzeprogramma
input:
https://dirkvekemans.be/2018/11/11/harusmuze-1462/
commentaar:
ik ben niet alleen geen Fransman, ik ben ook nog ’s Belg, dus het enige wat ik mij bij het begrip ‘nationaal monument’ kan voorstellen is Manneken Pis of het Atomium, en met alle respect voor die hemelse belgitudes: mijn gevoelens daarbij zijn eerder plattekens. Als er weer ’s een snotneus ons nationaal piemeltje van zijn sokkel haalt of als er hogere instanties het in hunne hoofden halen om de negen ballen te gaan opblinken lig ik, noch enig ander Belg daar echt wakker van.
we kunnen dus met grond stellen dat het begrip ‘nationaal monument’ voor mij steeds iets abstract blijft: ik kan er mij wel iets bij voorstellen, en mijn sympathie barstte los uit alle poriën in mijn dichterslijfke toen ik de vlammen zag uitslaan, het tere torentje kantelen en de verbijsterde treurnis op de gelaten der geshockeerde Fransen aanschouwde, maar het monument kennen en voelen als monument, als ‘mijn monument’: nope, sorry è.
dit is weer, zo dacht ik meteen bij die beelden – om bovenvermelde redenen niet echt aangeslagen in die mate dat het de gang van mijn immer voortwoekerende gedachten kon stelpen – dit is weer zo’n historisch keerpunt.
de Val van de Muur in Berlijn. 9/11. de Brand in de Kathedraal.
zo werkt immers ons op abstraheren ingestelde brein: bij het voorval dat volslagen onbegrijpelijk is, zoeken wij het voorval meteen te plaatsen in een reeks van het bekende, opdat wij er alsnog een betekenis aan zouden kunnen toekennen.
zodat het toch niet totaal zinloos is, was: een vonkske ergens op de grainier waar Quasimodo schuifelde, een kabelke dat zich bloot gaf aan een plaske daar en whoooosh daar gaat het monument.
aldus zien wij het gebeurde toch nog gevat in een verhaal, en wordt het zegbaar ook, we kennen het de tel toe van betekenis en vertellen het, herinneren de dag voortaan ook jaarlijks, zolang de aldus gegenereerde betekenis stand kan houden.
maar verder kan er nu hierover nog niets gezegd worden, het gebeuren is nog geen gebeurtenis, de plaats voor het spreken moet eerst nog worden gereinigd door de treurnis die ons met alle Fransen diep in onze harten treft.
Scèvezeef:
Amour plouroit, voire si tendrement,
Qu’a larmoyer il esmeut ma Maistresse,
Qui avec luy pleurant amerement,
Se distiloit en larmes de destresse.
Alors l’Enfant d’une esponge les presse,
Et les reçoit: & sans vers moy se faindre,
Voicy, dit il, pour ton ardeur estaindre:
Et, ce disant, l’esponge me tendit.
Mais la cuydant a mon besoing estraindre
En lieu d’humeur flammes elle rendit.
(het effect van de tranen uit D301 – dit dizain stond destijds in hoog aanzien afgaande op de vermelding ervan in Art Poëtique françoys (1548) van T. Sebillet)