Harusmuze #290

commentaar dv@YDD

De gebeurtenis valt voor en valt ons ten deel: het voorvoegsel ‘ge‘ heeft bij het ‘beuren’ meer de betekenis van ‘mede’, zo vertelt ons toch de Etymologiebank. Het duidt aan dat het ‘beuren’, het ’ten deel vallen’ een persoon betreft.

Bovendien heeft het woord met soortgelijke constructies met het achtervoegsel ‘is’ gemeen dat het gebeuren dat er in benoemd wordt afgesloten is: een betekenen is gedaan als er betekenis is, een geschieden is afgelopen als er geschiedenis is (zie verder ‘erven’, ‘vergeven’,.. we mogen echter niet te snel veralgemenen want kijk bv. naar ‘hechtenis’ waar de afleiding van het ‘hechten’ juist een aanduiding is dat de actie gecontinueerd wordt.

Hoe dan ook : we spreken enkel van een gebeurtenis als het afgelopen is, zo lijkt het. Elke gebeurtenis speelt zich af in het verleden.

Nu, het benoemen van de gebeurtenis beoordeelt het gebeuren dat het wil benoemen noodzakelijkerwijs als eenmalig en uniek. De paradox gegenereerd door de taal zelf ‘wil’ dan dat het gebeuren ontkent wordt in de gebeurtenis: het voorval krijgt in de taal geen tijd om te gebeuren, het ‘is’.

Beschouwen wij zo ter verduidelijking een sensorische ervaring als gebeurtenis, bijvoorbeeld het waarnemen van een geur: het aroma van koffie in het huis des ochtends, zoals zo voortreffelijk bezongen door Raymond Van Het Groenewoud: heel het gebeuren van het koffie ruiken, het openbarsten van het aroma wanneer het hete water de gemalen koffiebonen raakt, het zich verspreiden van de damp waarin de koffiemoleculen zich met waterdamp gemengd hebben, het eerste opsnuiven daarvan, het moment van exaltatie dat voorafgaat aan de herkenning van dit is de ‘geur van koffie’, heel dat uitgesponnen gebeuren wordt in de gebeurtenis ‘geur van koffie’ herleidt tot een aangehaald verleden.

Of anderzijds: de historische gebeurtenis, bv. de oproer te Brussel naar aanleiding van de vertoning van de opera ‘De Stomme van Portici’: het benoemen van de gebeurtenis als gebeurtenis is onmiskenbaar een finalisering van het gebeuren zelf: er waren immers een ontelbaar aantal gebeurtenissen die zich op die avond, op die locatie tussen de aldaar aanwezigen hebben afgespeeld, die toen zijn ‘voorgevallen’ die met de beste wil van de wereld niet in verband kunnen worden gebracht met de latere onafhankelijkheid van België.

Een dame op het eerste balkon liet een zakdoek vallen met de intentie dat een man op het zitje naast haar die zou oprapen. Ik verzin maar wat, è, maar geef toe dat het aannemelijk is. Hebt u ooit dat verhaal gehoord? Uiteraard niet: het hele gebeuren van die avond is herleid tot de gebeurtenis ‘de vertoning van de opera ‘De Stomme van Portici’, een eenvoudige, eenduidige en unieke betekenaar in de breinen van alle kindjes die in ons landje nog wat geschiedenisonderwijs mochten ontvangen.

In de fictieve Bewegingsleer van de NKdeE noemen we dit een intentionele reductie en een finalisering van het gebeuren, een vorm van ontologische abstractie die elke gebeurlijke kwaliteit onttrekt aan het gebeuren. Het vervalst en ontkent het gebeuren in functie van de fictie van de gebeurtenis om andere ficties in de ideologisch gelezen geschiedenis te ondersteunen.

Op zich is daar niks mee, op voorwaarde dat we ons op elk moment bewust blijven van het fictionele karakter van deze bewerking, die ‘operatie’, en dat die operatie altijd een ideologische operatie is omdat ze causaliteit legt in het ‘contingente’ verloop van het gebeuren ¹de status van de ‘contingentie’ als concept problematiseert het gebeuren verder door de humane vertekening in een eerdere recursie van het ideologische verval van de realiteit, maar dat dient elders geschreven te worden.

We kunnen ook stellen dat het reduceren van het gebeuren tot catalogiseerbare ‘gebeurtenissen’ een van de meest repressieve, ja zelfs agressieve totaliseringsreflexen veroorzaakt door de ziekte van de ontologie die daarmee de fallische almacht van het Zijn in een eeuwige erectie wil ‘ereignen’.

Dit reducerende moment, de verschrikking van de ‘grille‘ van Artaud, blijft ook het punt waar ideologische extremen elkaar vinden, links en rechts, nazisme en stalinisme en waarmee zij in hun beschaafde en gematigde verwoordingen ‘converseren’ of waar de erzats-piemels van de bedachte degens elkaar kruisen in een fictief theater van de geest.
Ik denk dan aan de imposante Rijksdagfaçade van het Zijn bij de toch enigszins verdachte Heidegger en de verrimpelde, uitgemergelde Gebeurtenis van de academisch-filosofische usurpator Badiou.

Leuke jongens, toch die filosofen.

rev. dev@CIU