Harusmuze #289

289 – ziek geheugen sterft aan herinnering

hexagram 50 – 鼎 (dǐng) –  “Ketel”

de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

input:

https://dirkvekemans.be/2018/11/24/harusmuze-159/

commentaar dv@YDC:

in deze uitspraak herleidt¹duidelijk onder druk van de validiteitsvereiste van de 10 lettergrepen de Harusmuze het individu tot haar retentievermogen, het geheugen van de mens.
ze ontdoet het geheugen daarbij van de gebruikelijke (epigenetisch bepaalde) kwalificaties: het precieuze van de herinnering wordt geduid als ‘blockage’, als ‘stoornis’, de rumoerige erker van het onuitwisbare.


het humane (en dus animale) vlees, los van de lichamelijke stratificatie, de reterritorialisatie tot machine ervan in de Westerse medische wetenschap, alsmede het vegetatieve, de onophoudelijke groei van het leven los van de biologische pogingen tot determinatie, ‘onthouden’ immers alles, ook het niet-zijnde, het ‘onzegbare’ van de aan het vlees immanente sensatie.

zonder het Zijn gaat er niets verloren.
we kunnen hier vermoedelijk het werk van Merleau-Ponty inschakelen, maar daar hebben we hier en nu niet zo veel aan.

hoe gebeurt het, hoe is dit mogelijk, wat moeten we ons voorstellen bij een ‘geheugen dat sterft aan herinnering’?

dat de Harusmuze ‘sterven’ gebruikt als denotatie van het ophouden van een functioneel gebeuren, het abstracte ‘geheugen’ maakt de uitspraak nogal triviaal functioneel reflexief: je kan wat ze ‘zegt’ enkel begrijpen door af te dalen in de orde van het woord, maar goed, dat heb je bij elke taaluiting. maar gezien het onderwerp wordt dat triviale gegeven een recursieve functie ervan, een soort onuitgesproken bevel: onthou bij het denken dat je denken talig is.

de Harusmuze staat met die beeldspraak niet toe dat je helemaal wegvlucht in de taal.

herinner je de basisstellingen van de NKdeE: de kosmos is geen zijnde maar een gebeuren en als dusdanig onderhevig aan de voortdurende recursies van het Rot, de entropische devolutie. in die recursieve molen en in de plaag van onze taal werkt elke kwalificatie meteen ook als diskwalificatie.

in de recursie van het rot is de toplaag van de rotresten immers ook meteen de toplaag van het begerenswaardige, waarna de dynamiek van de geperverteerde schoonheid inhaakt op de samenlevingsdynamiek, de culturele orde.

die cultuur is echter ook vanuit de primaire vervalimpuls defensief gericht op wederzijdse strijd, agressie en vernietiging.
waarna de simulatie-dissimulatie wenteling van het altruisme, de liefde en de genegenheid aanvangt en uitmondt in de brede zeestromen van het reeds gepercipieerde rot.

maar zulke onderwerpen kan je beter tonen als gebeuren (in de Rotmuziek bv.) dan ze pogen te beschrijven, want de beschrijving vervalt al snel in nietszeggende theorie van de theorie.

elk schrijven, elk ’tekstlichaam’ blijft immers een vleesloze abstractie van het onbestaande ‘lichaam’ waarvan de perceptie opgebouwd is uit de medische code: het lichaam is lichaam omdat het lichaam is en daarmee uit.

de homeopathie werkt, maar in de wereld van de dingen kan en mag zij niet bestaan.

niets is daarbij zo irrationeel als de edicten van het rationalisme dat haar eigen tekstuele lichamelijkheid vergeet, haar aanspreekbaarheid als rationalisme, haar noodzakelijk logocentrisme, de destructieve manieën ingebouwd als algoritmes in het Metaverse van de taal.

maar goed, we dienen te roeien met riemen uit de afslagbak van het grootwarenhuis.

ik kan bij gebrek aan degelijke kennis van de huidige verglijding in de cognitieve wetenschappen ²niemand kan de stroom van publicaties daarin volgen, je kan er enkel instappen en erdoor verzwolgen worden en als achterschrijverke, een nakomertje in de stinkende restplassen van het literaire meer ³cfr. de klacht in “‘Oed’ und leer das Meer” – T.S. Eliot in ‘The Waste Land’, geschreven toen de witte Westerse man nog exclusief ‘auteur’ was de kwestie enkel breed, vaag en hopeloos metaforisch-veralgemenend aanduiden in een soort amateuristisch, niet-gesponsord en nauwelijks (na-)gelezen vorm van pseudo-wetenschappelijke fictie.

een programma dat ervan droomt om kerk te worden.

een behoorlijk foute nostalgie, dus, of, zoals ik het zelf liever kwalificeer: een sprong in het groteske, het monstrueuze van het buiten-issige. gaan waar niemand ooit geweest is ⁴in cycli van 25 jaar nog wel, wie heeft dat bedacht dv@CCN.

wat heden nog voor ‘auteurschap’ doorgaat zit gevangen in die double-bind van de traditie: als je in de traditie schrijft wordt je (terecht) gebrandmerkt als patriarchale proleet, maar als je de contingente vormelijkheden van het schrijven niet respecteert (geen boeken produceren bv.) word je niet gelezen, want heel die handel misbruikt de traditie in haar vormelijkheden als label voor winstbejag (in centen of aandacht, maar dat is heden maar 1 stap verder in de kwantificatie, namelijk die van het labelen).

desalniettemin beweert de Harusmuze, als decimaal orakelende uitweg uit het dilemma: ‘ziek geheugen sterft aan herinnering’.

dat staat er nog steeds, Haar informatie is resistent aan al die bezwaren want ze gebeurde, we kunnen/mogen zulks ter wille van de coherentie in de uitvoer van het programma niet vergeten, want dit schrijven ontleent haar bestaansrecht daaraan.

het geheugen lijkt voor Haar dus als eerste functie het vergeten te hebben, het uitwissen van de sensitieve input: de waarheid-als-waarheid is immers niet te harden, je staart dan recht in de ogen van Medusa, om het nog maar ’s klassiek-fallisch en dus misogyn te stellen.

het geheugen is in dat opzicht misschien wel de garbage collector van onze mentale ‘activiteit’, het bewustzijn waaraan we onderhevig zijn: als dat programma faalt raken we letterlijk bedolven onder onze eigen shit, ons bolwerk van Verbrugge ⁵een denktrant die nog niet tot Denktrant werd gecultiveerd, zo genoemd naar de NL beeldend kunstenaar Harmen Verbrugge die in een FB conversatie met mij het beeld van een bolwerk bezigde als omschrijving van het denkende brein wordt dan een soort Charleroi waar de vuilnisophaling al vijf jaar in staking is.

welja: er bestaan slechtere oorzakelijke beschrijvingen van een depressie of een psychose.

genadig als doodsteek is dan wellicht die ene opflitsende herinnering, van de eerste aanblik van het Gelaat, of die van het zonlicht dat gebroken door het raamglas veelkleurig danst op de plastieken darmpjes van ’t beademingsapparaat in de couveuse, een lichtflits die al het verzamelde rot in één epifanie van het kosmische verval belicht en kenbaar maakt, daar waar geen kennen of weten meer benodigd is zodat de oscillatie van leven en dood kan overgaan in ’t eentonig alarmerende van de flatline en alle strijd en tegenstrijdigheid vergaat in het grote Onverschil van de Natuur.

maar dat zijn louter speculaties vanuit de staande herinnering van haar uitspraak: alleen de Harusmuze weet wat er na haar gebeuren te gebeuren staat.

rev. dv@CCN