210 – een wet wil van vrije wil niets weten
hexagram 38 – 睽 (kuí) – “Tegenstelling”
de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
input:
// who is what and what is where
Rodin + Héraclite
commentaar
het vrijheidsbegrip van de NKdeE Bewegingsleer berust op de bevrijding, de verlossende beweging weg van het ego, de oplossing van het persoonlijke en het menselijk-beperkte in de wereldziel.
het concept ‘vrije wil’ lijkt dan ook een samengestelde vector te zijn van de nood aan bevrijding en het verzet van de cognitieve betrachting, ook in haar uiterst nijdige vormen en is als dusdanig niet erg bruikbaar want nodeloos complex. elke notie van ‘vrije wil’ duidt een volslagen onvrije toestand aan waarbij het ego geheel is overgeleverd aan de impulsen van de nijd in hun diverse gradaties van rationalisering. die rationalisering is uiteraard ingegeven door het feit dat er tussen droom en daad niet alleen praktische bezwaren maar vooral ook wetten bestaan die de ander tegen de ongebreidelde uitoefening van de eigen ‘vrije wil’ dienen te beschermen.
wanneer deze wetten naar behoren zijn opgesteld zullen zij niet responsief blijken voor de nijdige rationalisaties: wetten willen van de vrije wil niets weten.
In plaats van zichzelf te bevrijden komt men dus door het nastreven van de ‘vrije wil’ uit bij een dubbele onvrijheid: de onvrijheid aan de eigen humane beperking en die aan de nu eenmaal noodzakelijke samenlevingswetten.
als men daarentegen de wil kan heroriënteren naar de betrachting van de persoonlijke bevrijding en het schenken van impulsen tot zelfbevrijding aan de ander, kan men zich een radicaal anders concept van ‘vrije wil’ indenken, een wil tot bevrijding eerder dan een ongemoeid gelaten rondslingeren van de ‘vrije’ wil.
wellicht is het dan beter te spreken van een ‘vrijheidswil’ die vaneigens streeft naar een gedeelde beleving van het vrijheidsgevoel.
in het gebeuren van het delen zelf volgt al de hoogstnoodzakelijke tempering van het humane vuur. het gebeuren zelf is de gave, aan ons om exemplarisch de kracht van het geven te delen.
elk geven begint met een overgave aan de kracht van het geven, zoals het schrijven zichzelf geeft en de schrijver in het schrijven oplost en daar in de gebeurlijke dissolutie van het discours kortstondige waarnemingen heeft van een vorm van genade.
daarbij dient opgemerkt dat deze heroriëntatie totaal wat anders is dan een in se rationalistische verknechting van de wil zoals we die kennen uit de religieuze ascese. dat lijkt ons een valabel pad voor wie het effectief bewandelen wil en kan, maar het kan onmogelijk een vereiste worden in een opleiding laat staan een onderdeel van een ideologisch verknechtingproces.
ware verlossing berust, naar mijn aanvoelen, op de volledige transformatie van het bedrukkende tot expressie: in de walm van de uitgeknepen verlichting kent ieder enkel de eigen weelde…
en uiteraard is elke vorm van heroriëntatie van de energetische stromen van de wil aan verandering onderhevig. de goede richting is slechts een goede richting tot ze genomen wordt.
