207 – tekenen vertaalt de tijd, de taal vergeet de ruimte
hexagram 53 – 漸 (jiàn) – “Indringen”
de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
input:
//a t treats texture as a line of thought
Rodin + Héraclite
hexagram 46 – 升 (shēng) – “Omhoogdringen”
commentaar
tekenen reduceert visueel waargenomen vormen tot tweedimensionale lijnen en vlakken, maar het codeert ook de tijd, het tijdsverloop zelf door sporen na te laten van de beweging die, wanneer men ze exact zou kunnen reconstrueren zou samenvallen met het tijdsverloop van de tekenactiviteit: het is een analoge opname van de waarnemingen en de tekenbewegingen van de tekenaar.
taal is digitaal vanaf het moment dat tekenen overgaat in schrift, van het moment dat er ’tekens’ herhaald worden. het tijdsverloop van de lezing is niet langer lineair, zoals een tekening lineair, analoog gelezen wordt.
het coderen doorbreekt het analoge verloop van tekenen (dat schrijven wordt) en zien (dat lezen wordt: ‘legere’, verzamelen van tekens, bijeenrapen) omdat het een geheugenlaag in de waarneming schuift, een verwijzingsveld naar het eerder gecodeerde (pictogram).
het schrift digitaliseert op haar beurt het spreken, snijdt de woorden in afzonderlijke klanken, fonemiseert het spreken
verder: zonder schrift is er geen tastbare taal die verwijderd is van andere bewegingen die geluid maken, andersoortig gebeuren dat auditief waarneembaar is. het taalgebruik blijft in de wereld en verloopt analoog met het gebeuren in de wereld.
maar van het moment dat de taal zichzelf kan schrijven wordt ze ook autonoom, omdat ze haar eigen realiteit is, tot zichzelf kan terugplooien en zeggen: “ik ben de woorden, lees mij”. de taal doet via het schrijven dat een tekenen was de ruimte vergeten die ze wou afbeelden toen ze nog iets ‘betekende’. de taal zegt dat haar tekens belangrijker zijn dan de beelden, die slechts verhulling zijn van haar betekenis.
geschreven taal verwerelt de wereld tot oneindig vele talige werelden.maar de vele geschreven werelden zijn dood zolang ze niet gelezen worden: er gebeurt niets in.
de taal insisteert echter op haar ‘zijn’ en ze verraadt de tekening die zij was, het tekenen was Niets, zij is het Zijn, het woord is nu bij god. de analoge goden, toen zij nog meervoudig waren, zijn inbeelding: Er is maar Eén God, de God van het Woord. Bereshit. Aleph.
het Zijn, de vader-God en het zijn van de taal is dus afhankelijk van het schrift, het schrift ontstaat, kan enkel ontstaan uit het tekenen, het afbeelden, de genoemde reductie van de ruimte tot vlakken en lijnen.
[…]
toen god stierf was er enkel nog het woord, de taal die ondertussen in de generaties van degenererende samenlevingen geleerd had hoe zij als code de dingen kon laten gebeuren. de code is autonoom en heeft geen goden, geen mensen nodig…
de mens verandert zijn leefwereld in een gevangenis waarin hij uiteindelijk enkel nog de eigen soort kan exploiteren om te overleven. is niet vaak de laatste fase van de levenscyclus van een virus autofaag?
het Soylent Green scenario, again.
er zijn nog talloze andere scenario’s. maar niets kan aan het gebeurde nog iets veranderen, er is nooit een weg terug tenzij doorheen de ondergang.
de verandering trekt zich terug, het eendere wint altijd.
het mogelijke verdwijnt, het zekere verschijnt.
Over het algemeen is de Weg van verandering zo:
De Vier Geschriften van de Gele Keizer, p.209
het is niet zo dat deze toeneemt, maar hij neemt af,
het is niet zo dat deze naar voren komt maar hij trekt terug.
Wie aan het hoofd van verandering staat, treft onheil.
als je de waarheid ontdekt, begraaf ze dan, samen met alle geschriften die je tot de ontdekking ervan gebracht hebben?
het zou van waanzinnige megalomanie getuigen om te denken dat jij alleen zoiets zou kunnen ontdekken. je zou voor minder een ezel omarmen.