hexagram 6 – 訟 (sòng) – “Twisten”
LAIS is de geschiedenis van een verwording.
het ‘ik’ van de dichter sterft af en is een ‘het’ geworden.
LAIS wordt sinds 2010 rechtstreeks online geschreven op deze website en elders. het werk zal uiteindelijk uit minimaal 449 dizaines bestaan.
LAIS is dan ook in zekere zin een update van de DELIE van Maurice Scève, een complex werk gepubliceerd in 1544, waarvan alvast de strikte vorm en het aantal dizaines werden overgenomen.
het dizain van Scève is een oude Franse dichtvorm.
het telt 10 regels van elk 10 lettergrepen in een vast rijmschema: ababbccdcd.
de uitvoer van LAIS is invoer voor een nog op te zetten AI dizain-programma.
input:
//do not confuse it with ignorance: you do not need to ignore what is not there
Één reactie op “Harusmuze #184”
je vangt veel op, hier in Schermenland, over de ‘strijd’ tussen de ratio en de intuïtie, met overtuigde rationalisten ook en bepleiters van het onzegbare dat enkel via de intuïtie te verkennen en te ervaren is. In de cognitieve wetenschappen (een waarlijk kluwen is dat onderhand) vind je dat terug ook in modellen van de werking van ons bewustzijn, waar er vaak gewerkt wordt met het twee-werkingen model : een snelle, bijna ogenblikkelijke (sic) werking waartoe de instinctieve en ook de emotieve responsen behoren en een trage , beredeneerde werking die de ratio en het contempleren betreft. Er is daarvoor ook een duidelijke neurologische basis, ik weet er te weinig van, maar zulks lijkt onmiskenbaar ‘waar’ te zijn.
Nu vaak lijken die twee werkingenmodellen er op uit om vooral onze rationaliteit af te zonderen van het ‘lagere’, omdat ja, tja die rationaliteit is natuurlijk ook de basis van de wetenschappelijkheid van de bevindingen, wat het ineens een wel heel erg ongelijke strijd maakt, want ja het lagere van de die snelle werking moet ten alle prijze lager blijven want anders klopt het hele plaatje niet meer.
In de NKdeE Bewegingsleer is er van enige strijd totaal geen sprake: het gebeuren gebeurt en is op elk moment zowel rationeel als intuïtief te ‘vatten’ of te ‘ervaren’ en het is net die wisselwerking tussen twee volstrekt imaginaire polen die een totale beleving van het Gebeuren faciliteren.
Vanuit onze Taoïstische inslag verzaken wij Kathedraalnovieten ook geheel aan al die nodeloze dualiteit, maar ja verzaken wil niet zeggen dat we de dualiteit als werking binnen het gebeuren ontkennen. We kennen het als fictie die het echte voor ons ‘ontkent’ en begrijpelijk, bespreekbaar maakt. We ontkennen onszelf om aan het kenbare te verzaken want “de eeuwige Tao / kan niet in woorden worden uitgedrukt / de eeuwige naam / kan niet worden genoemd” (eerste verzen van de Laozi in de vertaling van Kristofer Schippers, ISBN 978 90 450 2780 7 p.23).