(voor cb)
flarden witomrand de wolken drijven in de wolken
over & sluiten uit de verte in het duister van de ogen.
ik bekijk de ochtendmechaniek, zie hoe dauw & kilte
op mijn huid een rilling tekenen. er wordt geaarzeld
of treurnis weer de dag zal kleuren binnen zandsteen
ordentelijk gezaagd, gestapeld, laag op laag, het soort
fatsoen waarmee de lijken liggen in het massagraf. nijd
& angst in slierten slijm druipen uit de praatholte der
gevangen vrouwen. mannen slurpen sloten koffie zwart.
binnen vlucht onder het daverend applaus van halm & kei
de hoeder van de stem. een kinderlijfje kleeft in de spreidstand
van geplette mug op het pastel der kamermuren. stil,
erkentelijk, haal ik gezangen boven, mijn bed is
zee van spraak & torenhoog ik verhef mij in de
herinnering: hoe wij de wolken waren, witomrand.
