(voor cb)
in de gedachte ontwikkelt zich het denken
(het oester parel ding) in de liefde gaat liefde
aan zichzelf voorbij (teveel haast). de smart, doch,
kent geen einde, het lijden blijft banaal zichzelf.
er zijn zovele rode bakstenen om ons heen.
huis waarin het leven leven zoekt, waar enkel
haren hoofdloos dwarrelen, & spijt kronkelt
omdat noch ik of jij blijk geven jij of ik te zijn.
ik voel jou rondom mij, mortel van vertrouwen,
tempel van vreugde, niets waarin ik liggen moet.
de verdoemenis is groots & zoet, herhaalde groet
aan de schoonheid van het herhaalde, mantra
waarin het lijden wordt beleden, anaconda
die mij wurgen gaat nu ik slapend lig te rillen
die haar lijf laat schuiven over mij, mij perst.
