(voor cb)
mijn liefste ondergang, sluitsteen van mijn leven.
het is zo eenvoudig allemaal & de tragiek beeft
in het ontvangen van het tragische. kind, liefde
op zichzelf, onmondig, spiegel van verlangen.
het wapperen in de drieste wind van haren
die jij plukken wou, seconde na seconde.
de vege uithaal naar het verlorene, vergeefs,
net zoals ik bij jou lag, jouw ogen schitterend,
nat van alle schoonheid die wij zagen, wij,
alleen, in de laatste onzer dagen. het nut
heeft nu genoeg belang gehad. opstand
lijkt mij aangewezen. door wie? niet ik.
sta op, mijn mona lisa, ontketen alle stormen.
maak de zeeën frenetiek, vernietig zorgen &
de pest van het gelijk. draag mij, draag mij.
