(voor cb)
in het holst van de nacht is het zwart
soms zacht, het streelt je met penselen,
aait je slapen, steelt gedachten, vormt
ze om tot pracht, de dromen van weleer
bij het zonlicht kan ik niet anders dan
neerbuigend knikken, ik die ik niet ben
de dracht van anderen in mijn pijn, zijn
dat de behoefte mist aan zijn, leed
dat overal al is beleefd, kracht die allen
kennen, leven dat zichzelf heeft overleefd.
in het holst van de nacht wordt alles zwart
& elke ochtend heeft diezelfde pracht:
hoe ik jou mis, hoe erg het telkens is,
waarheid die niet meer waar wil zijn,
schoonheid die zich in mij ontkent
