Hoe meer ik typ, hoe verder weg de woorden
Zijn van mij. Hoe verder weg, hoe meer zij
Binden mij. Er sluipt tragiek in wat ik zeg.
De dagen dromen zich van dagen vet & vol,
De weken zoenen bleke maanden, slanke jaren.
& Iedereen zegt iets, omschrijving van het niets.
Urenlang doe ik vergeefse moeite, knijp
Seconden uit als puisten, etter van besluit.
Ik wroet, ik neuk, ik lach, ik kom ooit nergens.
Ik zie mijn muze stralen in een paradijs van ijs.
Maak mij vrij, schrijf ik, onthecht mij van de tijd.
Er komen sterren in jouw ogen, nevels
Leven op in stille schittering. Ik daal zo
Diep in jou, de taal is weg & ik verdwaal.
