Maar even
Later slaat de regen weer vergeten tempi in zijn ratel op & los:
dan slaat het grijze goed pas uit in ’t ware weigerende zwijgen
Dan kerft dit stilte neer als alomtrent- het bleke niets – kale
huivering van hof & perk – dode paal die tanende het zwart ontvalt.
Later glazen traag de gaten in de gaten tot een diepe glans,-
Later rijgt mijn kind de daden tot een spoor van stof & as,-
Later legt mijn hand de handen op het handelen te staken,-
Later plukken vliegensvlugge vingers pluisjes uit de polka
Polka pol ja polka van mijn liezen. Later laak ik dit getemde
later in de frêle framboïse frots van het vertalersrot, het kot
waarin de boeman van het ik haar klasse op het klateren
van diep verborgen sentimenten stemt. Ik string mij op
Als rode draad tussen de vlezig lillende billen, ik grijp mij in
de tepels van een blonde seksgodin, ik leg mij neer bij dhr Raaf
De Zwarte Veer die later mij als rijm een ik opnaait dat ik in ontrouw
ben ontvallen, diep voor U, een worm & waarheid voor de biograaf.
